არ თოვს და ფიფქებს ვერ ვაგროვებ, ხელის გულზე რომ დავიდნო მერე, მაგისთვის. ცოტა დაღლილი, სევდიანი ვეგებები დეკემბრის დილებს და მისი ცივი ჰაერი არის წამალი ჩემი ფილტვებისთვის. ხარბად ვისუნთქავ, რომ გავივსო, თითქოს, ზამთრის ხასიათით გამოფიტული სხეული. შებუზული თბილ ქურთუკში, ფეხით დავდივარ გაშლილი თმებით , რომელიც მეტნევა ბეწვის საყელოში და ასე მეკომფორტულება. მოსაწყენ დეკემბერში მაქვს ჩემი სიამეები, მაგალითად ერთიც, გრძელი ჩოლკების თვალებში ჩამოყრა და ასე სიარული, თვალებ დამალული, ფიქრი რა თქმა უნდა, თეატრში სიარული. ბოლოს ნახული სპექტაკლი იყო ,,საზღვრები" კ. მარჯანიშვილის თეატრის დადგმა, ქალისა და მამაკაცის სიყვარულის ამბავი, თავად ეს გრძნობა მსხვერპლი გარემო პირობების, ფილმებში და სპექტაკლებში თავგამეტებით თქმული. მეც ისე გართული ვუყურებდი , მთელი გრძნობით ვუცქერდი. უკვე დეკემბრის შუა რიცხვებია, გასულ დღეებს რაღაცას ვერ ვპატიობ თითქოს, ამიტომ დღეს თითქმის ყველას ვუთხარი: - იცით დღეს უკვე ხუთშაბათია , ხვალ პარასკევი და სამუშაო კვირაც დასრულდა და რა მალე