დღეს ნოსტალგიურ განწყობაზე ვარ. ისე, ვფიქრობ, ბევრი მხიარულების მერე, ზოგჯერ, ეს კარგიცაა. ცოტას დაფიქრდები, შიგნიდან გათბები, მოკლედ მინდა ნოსტალგიის ლამაზი მხარეებიც დავინახო. ხვალ მეგობარს ვაცილებ, რვა წლის შემდეგ ერთი თვით ჩამოსულს, ევროპის ერთ კარგ ქვეყანაში, სადაც ქმარი და ერთი შვილი ელოდება. ვაცილებ გაურკევევლი ვადით და წლების შემდეგ, მაინც შეხვედრის იმედით. მეორე შვილი თან ახლავს, რომელსაც ვიცნობდით, მხოლოდ ინტერნეტის საშუალებით. საოცარი ადამიანია, ერთდროულად აქაურიცაა და იქაურიც. თბილი, მომღიმარი, როგორც ევროპელი, პრაქტიკული და სეირნობის მოყვარული, ხუთი წლის ქალბატონი ბრძანდება, ძალიან ლამაზი, ინგლისური სახელით - ემილი, რომელსაც დედის დაწყებული საუბრის გაგრძელება უყვარს, გატეხილი ქართულით. კიდე ჩახუტება და ვერ ეგუბეა ,,ჯორჯიას" ყველს. ჩემი მეგობარი კი სულ არ შეცვლილა, რაც იყო ისევ ისაა და ეს მახარებს ძალიან. ახლა, როგორც თვითონ ამბობს, გამთბარი მიდის. მიიღო რაც ყველაზე მეტად ენატრებოდა, აქაური სითბო, ყურადღება, მონატრებული გარემო დახვდა და წასვლის დროც უ