დღეს ნოსტალგიურ განწყობაზე ვარ. ისე, ვფიქრობ, ბევრი მხიარულების მერე, ზოგჯერ, ეს კარგიცაა. ცოტას დაფიქრდები, შიგნიდან გათბები, მოკლედ მინდა ნოსტალგიის ლამაზი მხარეებიც დავინახო.
ხვალ მეგობარს ვაცილებ, რვა წლის შემდეგ ერთი თვით ჩამოსულს, ევროპის ერთ კარგ ქვეყანაში, სადაც ქმარი და ერთი შვილი ელოდება. ვაცილებ გაურკევევლი ვადით და წლების შემდეგ, მაინც შეხვედრის იმედით. მეორე შვილი თან ახლავს, რომელსაც ვიცნობდით, მხოლოდ ინტერნეტის საშუალებით. საოცარი ადამიანია, ერთდროულად აქაურიცაა და იქაურიც. თბილი, მომღიმარი, როგორც ევროპელი, პრაქტიკული და სეირნობის მოყვარული, ხუთი წლის ქალბატონი ბრძანდება, ძალიან ლამაზი, ინგლისური სახელით - ემილი, რომელსაც დედის დაწყებული საუბრის გაგრძელება უყვარს, გატეხილი ქართულით. კიდე ჩახუტება და ვერ ეგუბეა ,,ჯორჯიას" ყველს. ჩემი მეგობარი კი სულ არ შეცვლილა, რაც იყო ისევ ისაა და ეს მახარებს ძალიან. ახლა, როგორც თვითონ ამბობს, გამთბარი მიდის. მიიღო რაც ყველაზე მეტად ენატრებოდა, აქაური სითბო, ყურადღება, მონატრებული გარემო დახვდა და წასვლის დროც უცებ მოვიდა, ისე გაილია, ვერც მივხვდით.
გაცილებებზე ასე მემართება, უსაშველო გულის წყვეტას განვიცდი.
ამ ჩემს ნოსტალგიას შიში ახლავს და ეს სხვა მომენტია, შიში და მარადიული მონატრება, რომელიც მგონია, რომ არასოდეს დასრულდება, თითქოს, ამას გული მუდამ, რომ მოისაკლისებს, (რა სიტყვა დავწერე, არასოდეს რომ არ გამომიყენებია საუბრის დროს, თუმცა მომეწონა, ამიტომ დავტოვებ.) არა, ახლა ის მომენტი არაა დიდი მხიარულების მერე დამემართა- თქო, რომ ვთქვა. ბევრ რამეში ქალაქს ვადანაშაულებ, სადაც ვცხოვრობ, რადგან ამ ქალაქიდან, მხოლოდ მიდიან, აქ საცხოვრებლად კი არ ჩამოდიან, მე კი თითოეული ახლობლის წასვლას ისე განვიცდი, რომ იმ წამსვე ცარიელდება ჩემთვის აქაურობა. მიდიან, იქ უკეთ გრძნობენ თავს და აღარ ბრუნდებიან. მერე აქ რჩება ცარიელი ადგილები, არა და დიდი ხანია სიცარიელის შევსებას ვცდილობ. ახლა გონებაში ვეძებ გამოსავალს, თანამიმდევრულად ვალაგებ მოვლენების განვითარებას და მევე ვფითრთები- თურმე რამდენი დრო გასულა. ჩემი ცხოვრების ის წლები, რომელიც მხოლოდ თავის დროზე თუ ვერ შეირგე, მერე იცი, რომ გვიანია.
.
და ახლა საოცრად მინდება, რომ არ ვგავდე ჩემს თავს და ვინმეს დავემგვანო, ვეძებ ინტერნეტში ფოტოებს, რამდენიმეს ვპოულობ და ვფიქრობ დავემგვანებოდი მათ და ვეკითხები ჩემს თავს: აღარ შემაწუხებს გაურკვეველი მონატრების შეგრძნება? პასუხი არ მაქვს. მაინც ვიქექები.
ხვალ მეგობარს ვაცილებ, რვა წლის შემდეგ ერთი თვით ჩამოსულს, ევროპის ერთ კარგ ქვეყანაში, სადაც ქმარი და ერთი შვილი ელოდება. ვაცილებ გაურკევევლი ვადით და წლების შემდეგ, მაინც შეხვედრის იმედით. მეორე შვილი თან ახლავს, რომელსაც ვიცნობდით, მხოლოდ ინტერნეტის საშუალებით. საოცარი ადამიანია, ერთდროულად აქაურიცაა და იქაურიც. თბილი, მომღიმარი, როგორც ევროპელი, პრაქტიკული და სეირნობის მოყვარული, ხუთი წლის ქალბატონი ბრძანდება, ძალიან ლამაზი, ინგლისური სახელით - ემილი, რომელსაც დედის დაწყებული საუბრის გაგრძელება უყვარს, გატეხილი ქართულით. კიდე ჩახუტება და ვერ ეგუბეა ,,ჯორჯიას" ყველს. ჩემი მეგობარი კი სულ არ შეცვლილა, რაც იყო ისევ ისაა და ეს მახარებს ძალიან. ახლა, როგორც თვითონ ამბობს, გამთბარი მიდის. მიიღო რაც ყველაზე მეტად ენატრებოდა, აქაური სითბო, ყურადღება, მონატრებული გარემო დახვდა და წასვლის დროც უცებ მოვიდა, ისე გაილია, ვერც მივხვდით.
გაცილებებზე ასე მემართება, უსაშველო გულის წყვეტას განვიცდი.
ამ ჩემს ნოსტალგიას შიში ახლავს და ეს სხვა მომენტია, შიში და მარადიული მონატრება, რომელიც მგონია, რომ არასოდეს დასრულდება, თითქოს, ამას გული მუდამ, რომ მოისაკლისებს, (რა სიტყვა დავწერე, არასოდეს რომ არ გამომიყენებია საუბრის დროს, თუმცა მომეწონა, ამიტომ დავტოვებ.) არა, ახლა ის მომენტი არაა დიდი მხიარულების მერე დამემართა- თქო, რომ ვთქვა. ბევრ რამეში ქალაქს ვადანაშაულებ, სადაც ვცხოვრობ, რადგან ამ ქალაქიდან, მხოლოდ მიდიან, აქ საცხოვრებლად კი არ ჩამოდიან, მე კი თითოეული ახლობლის წასვლას ისე განვიცდი, რომ იმ წამსვე ცარიელდება ჩემთვის აქაურობა. მიდიან, იქ უკეთ გრძნობენ თავს და აღარ ბრუნდებიან. მერე აქ რჩება ცარიელი ადგილები, არა და დიდი ხანია სიცარიელის შევსებას ვცდილობ. ახლა გონებაში ვეძებ გამოსავალს, თანამიმდევრულად ვალაგებ მოვლენების განვითარებას და მევე ვფითრთები- თურმე რამდენი დრო გასულა. ჩემი ცხოვრების ის წლები, რომელიც მხოლოდ თავის დროზე თუ ვერ შეირგე, მერე იცი, რომ გვიანია.
.
და ახლა საოცრად მინდება, რომ არ ვგავდე ჩემს თავს და ვინმეს დავემგვანო, ვეძებ ინტერნეტში ფოტოებს, რამდენიმეს ვპოულობ და ვფიქრობ დავემგვანებოდი მათ და ვეკითხები ჩემს თავს: აღარ შემაწუხებს გაურკვეველი მონატრების შეგრძნება? პასუხი არ მაქვს. მაინც ვიქექები.
Ra kargad wer Iri.
ОтветитьУдалитьMartlac midian da midian mandedan :-( madloba Gm-rts, shens megobars qmar-shvili tan hyavs. Chemma bevrma nacnobma ojaxi datova da wavida, puris fulis sashovnelad da shvilebi gaucxoebulebi arian ukve. Sashinelebaa. Netav rodis eshveleba chvens patara qveyanas...
madloba sofi,
Удалитьmec sevdas mgvris mag ambavi...