პოეტირად იუმორით (ვითომ ლექსი ,ვითომ პოეტისაგან) რაღაცნაირად, ,,პოეტურად “ გათენდა დილა, ( რაღაცნაირი, პოეტური იდგა ამინდიც ) მივდივარ, ქუჩას მოუყვება ვიღაც ,,პოეტი “ და უფრო, მსგავსად „პოეტების“ ადგამდა ნაბიჯს. კიბის კუთხეში, (როგორც სჩვევია თ ) ჩამოჯდა კრძალვით და ისევ ისე ამაყად ეჭირა თავი. გააბოლა და წამს შევატყვე, იყო „პოეტი“ სულით და უფრო იმიჯით მოჰგავდა მაინც. მეცნო და თითქოს ვერ ვიხსენებ ? არის პოეტი?! მაშ ქუდი ასე რად ახურავს, გვერდზე მოქცევით? ცხოვრება უფრო იმიჯებით გახდა საზომი. მეც მიკვირს, ისე დავაბიჯებ საზომ– საზომით და პოეტებსაც კი ვცნობ ასე, აწონ– დაწონით, რაღაცნაირად, პოეტურად იმიჯ – გაზომვით.