К основному контенту

მოკლე წერილები

   ახლა რომ შემეძლოს შენზე ფიქრი,  ბევრს ვიფიქრებდი, მაგრამ სხვა ამბავია,  ახალი წლის მეოთხე თვე დაიწყო, არა ეს შენ არ გეხება, რადგან შენ, მხოლოდ ერთი თვეა რაც გაგიცანი, მგონი ჯობია სიტყვა  გაგიცანი ვთქვა  ბრჭყალებში. არა თვეც არ არის, ხუთი რიცხვი იყო, ასეთ სიტუაციებში ციფრების დამახსოვრება მახასიათებს, ჯერ წესიერად სად გიცნობ. 

   გაცნობა  - შვიდი ასო -ბგერისაგან შემდგარი, სამ მარცვლიანი სიტყვა, ძალიან მთავარი და მნიშვნელოვანი ყოფილა, რადგან არა ერთხელ მითხრეს უკვე:
  - ნუთუ ვერავინ გაიცანი?!
თავისებური ინტონაციით. რაზეც თავიდან მეღიმებოდა, მერე მეცინებოდა, ახლა აღარ ვიცი.

    ***
    სამშაბათი-  არაფრით გამორჩეული დღე. შენ ესეც არ გეხება, მაგრამ მაინც. რამდენიმე ზედა მოვიზომე,  მაღაზიაში ზრდილობიანმა გამყიდველებმა გამაოცა, ჩვენთან ხომ მომსახურების კულტურა ძალიან დაბალია, ვერცერთი ვერ შევარჩიე, ,,არ წავიდა" ზომა და სტილი.

   ჩემში არსებული, ,,მშვენიერება სულისა" მინდა ვინმემ დაინახოს, ისე, რომ მეც აღმომაჩენინოს.
   ღმერთო, ნუთუ ვერ შეძლებს?!  ჩემთვის ვფიქრობდი  და თუ ვერ შეძლებს მაშინ რა გამოდის? რომ ეს  ,, ის"  არ ყოფილა, უტყუარია, რომ სწორი სწორს ცნობს.

  ***
     ვსაუბრობდი მეგობრებთან და ვახსენე სიტყვა ჩემო საყვარელო, რა კარგი გამოთქმაა ჩემს სიყვარულს ასე მივმართავ- მეთქი, ვიქნები თბილი ? მოსიყვარულე  ? არ ვიცი -თქო, თავი თუ არ გამოცადე სიტუაციებში, ზოგი რამ მართლა არ იცი, მაგრამ ეს ვიცი, რომ ასე მივმართავ ,,ჩემო საყვარელო". აღარ გამაგრძელებინეს, მერე სხვა თემაზე გადავედით.

     ოთხშაბათი და ხუთშაბათი ღრუბლიანია.

      ვათვალიერებ ძველ ფოტოებს, შავ- თეთრებს. ბავშვობას ჩემსას, ისე ვუყურებ, როგორც სიამოვნებით გავლილ გზას და მინდება მათში დაბრუნება, ზოგ რაღაცეებს მაინც შევცვლიდი და წარსულიდან  ვიხედები მომავალში. გულზე გიწვენენ და სულ სველია, შენი სისხლით გაწუწული არა შემშრალებული მხოლოდ, ცნობ შენს თვალებს, სუნს, შენი სხეულიდან გამოყოლილს, ბუსუსა თმას, რომლის ფერი ჯერ ვერ გაგირკვევია და ხვდები, რომ პირველად ხედავ საოცრებას, რომელიც ყველაფერში ერთდროულად გაბრუნებს, ბავშობაში, სამყაროში, დედის მუცელში, ღმერთში  და კიდე იქით, რაც ამ სამყაროს მიღმაა. ისმენ ხმას, რომელიც ჯერ არასოდეს გაგიგონია, გიჭირს გარჩევა ეს ვისი ხმა, შენი თუ მისი. ფიქრობ ამ პირველ შეხვედრებზე, შენთან და მასთან, რომელთანაც გაინაწილე. ყველაფერი იცვლება ირგვლივ, ოღონდ არ ვიცი გაძლიერებს თუ გასუსტებს ეს ცვლილება, თუმცა იცი, რომ ისე აღარაა როგორც იყო,  და ამავე დროს, თან ყველაფერი ისეა, როგორც იყო.

    პარასკევიც ღრუბლიანია და მთელი კვირა,  მეოთხე თვის მთელი კვირა გაფიქრებს, რომ  მასთან საუბარი არ შედგა.

Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

ფერები , ხაზები, ხატები

         ახლა წმინდა ევას ხატი დაწერა, პატარა ევასთვის, დაუკვეთეს, ძირითადად სამი ფერი გამოიყენა: ოქროსფერი, წითელი და ლურჯი, რომელთა შერწყმა საოცარ სილამაზეს ქმნის, აღსაქმელადაც მსუბუქია.     ხატს ხელში ნაზად მაწოდებს, რადგან ლაქი ჯერ არ შეშრობია, შარავანდედს ლამაზი ორნამენტები ამშვენებს, ძალიან მეტყველია, ალბათ პატარა გოგოსაც მოეწონება მისი ანგელოზის ხატი, რომლის ავტორი მხატვარ-რესტავრატორი თამარ ჯიხვაშვილია.    პირველად ხატვის ნიჭი ბაღის მასწავლებელმა შეამჩნია, ძალიან უწყობდა ხელს, დასვამდა და ახატიებდა, თამარის დედას კი ეხვეწებოდა ყურადღება მიექციათ ამ ნიჭისთვის.  პროფესიის არჩევის დრო, რომ დადგა, ცოტა დაიბნა, აღმოჩნდა რომ ჯერ ფრანგული ენა აინტერესებდა, მერე სამედიცინო, სტომატალოგიის განხრით, თუმცა საბოლოოდ არჩევანი სამხატვრო აკადემიაზე შეაჩერა.    მანამდე კი ბებიასაგან ისწავლა ქარგვა, თავიდან ცხვირსახოცებზე, ხოლო, მე-7 კლასში იყო, პირველად, წმინდა გიორგის ხატი, რომ დაქარგა და თავისი სკოლის დირექტორს აჩუქა. მოგვიანებით კერვაც შეისწავლა რადგან, ერთი პერიოდი, მოდელი

მიტევების დღე

    მიტევების და პატიების დღეა დღეს.    ჩვენი ეკლესია, მიუხედავად იმისა, რომ გვასწავლის  ყოველი დღე და ყოველი წუთი ერთმანეთის შენდობისათვის და სიყვარულისთვის  უნდა იყოს, ამისთვის ცალკე დღეც  გამოყო.   წირვის შემდეგ მამაომ შენდობის ლოცვები წაიკითხა, ყველას პატიება თხოვა,  ქადაგებისას სახარებიდან მოიყვანა მაგალითები: მეფემ შეუნდო ვალი თავის ქვეშემრდომს, ის  კი გამოვიდა და მისი მოვალე, რომელმაც ვერ შეძლო თანხის დაბრუნება, ციხეში ჩასვაო.     კარგი მაგალითი არ გამოადგა, მერე კი მეფემ ასწავლა ჭკუა იმ კაცს, თუმცა მას ვეღარაფერი უშველიდა რაკი საუკუნო გენიაში ჩავარდა.   ყოველ ნაბიჯზე, რომ სწავლობ ადამიანი კარგია, ახალს რომ აღმოაჩენ სხვაში სიკეთის და კარგის სახით, მერე შენც აიღებ, მიბაძავ და თუ კი ისწავლი მისგან კარგია, მოკლედ ზრდა არ უნდა შეწყვიტო ამ მხრივ. სიკეთეს კი კარგი თვისება აქვს ბევრ სიხარულს გაძლევს ცხოვრებაში, ხოლო ცოდვის ბუნება ასეთია: ის, რაღაც ცუდის  სახით გიბრუნდება ისევ, ამიტომ უნდა ვერიდოთ ცოდვას.  დღეს , შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი გამახსენდა დილიდან და გულში ვიმ

სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.      12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...    სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.   ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.    ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გავცივდი და ყნოსვა დამიქვეითდა, მჯერა ამინდის ათბობ