К основному контенту

17 დეკემბერის ამბავი



არ თოვს და ფიფქებს ვერ ვაგროვებ, ხელის გულზე რომ დავიდნო მერე, მაგისთვის.

 ცოტა დაღლილი, სევდიანი ვეგებები დეკემბრის დილებს და მისი ცივი ჰაერი არის წამალი ჩემი ფილტვებისთვის. ხარბად ვისუნთქავ, რომ გავივსო, თითქოს, ზამთრის ხასიათით გამოფიტული სხეული. შებუზული თბილ ქურთუკში, ფეხით დავდივარ გაშლილი თმებით , რომელიც  მეტნევა ბეწვის საყელოში და ასე მეკომფორტულება.  

   მოსაწყენ დეკემბერში მაქვს ჩემი სიამეები, მაგალითად ერთიც, გრძელი ჩოლკების თვალებში ჩამოყრა და ასე სიარული, თვალებ დამალული, ფიქრი რა თქმა უნდა, თეატრში სიარული. ბოლოს ნახული სპექტაკლი იყო ,,საზღვრები"  კ. მარჯანიშვილის თეატრის დადგმა, ქალისა და მამაკაცის სიყვარულის ამბავი, თავად ეს გრძნობა მსხვერპლი გარემო პირობების, ფილმებში და სპექტაკლებში თავგამეტებით თქმული. მეც ისე გართული ვუყურებდი , მთელი გრძნობით ვუცქერდი. 

 უკვე დეკემბრის შუა რიცხვებია, გასულ დღეებს რაღაცას ვერ ვპატიობ თითქოს, ამიტომ დღეს თითქმის ყველას ვუთხარი: -  იცით დღეს უკვე ხუთშაბათია , ხვალ პარასკევი და სამუშაო კვირაც დასრულდა და რა  მალე გავიდა ეს კვირაც, როგორც სხვები გადის -თქო.  ისედაც ყველა ლაპარაკობს დროის აჩქარებაზე. მივხვდი რომ მოახლოებული შაბათ -კვირა მაშინებდა, ერთი ისიც კი გავიფიქრე კარგია, ხომ მუშაობს ხალხი უქმეების გარეშეც -თქო. 
  
 ქალაქს არ ეტყობა ახალი წლის მოახლოება , არაფერი ხდება განსაკუთრებული. ისევ ძველი ნათურებით მორთეს ქუჩები ,  ნაძვის ხეც , რომელსაც ჩვეულ ადგილზე დგამენ, ზუსტი ასლია წინა წლებისა . ბევრჯერ წაკითხულია წიგნივით ვიცი მოვლენების თანმიმდევრობა.  მეც, ისევ ისე, ველოდები, ძველივით ნაცნობ, ახალ წელს. 

Комментарии

  1. რა კარგი იყო! შენებური.

    ასეა, ყველაფერი ძველია, მაგრამ ახალიც მოჰყვება ამ ძველს. აჩქარებული დროთი მეც გაოცებული ვარ. სამსახურის საქმეზე ვატყობ. შარშანდელი ისე კარგად მახსოვს და უკვე წელსაა იგივე დრო.
    <3 კარგი ახალი წელი გვექნება! :* იყოს ისევ ის ძველი ნათურები... მაინც... :)

    ОтветитьУдалить
  2. თინი მადლობა. იმედია ახალი წელი კარგ სიახლეებს მოგვიტანს

    ОтветитьУдалить

Отправить комментарий

Популярные сообщения из этого блога

ფერები , ხაზები, ხატები

         ახლა წმინდა ევას ხატი დაწერა, პატარა ევასთვის, დაუკვეთეს, ძირითადად სამი ფერი გამოიყენა: ოქროსფერი, წითელი და ლურჯი, რომელთა შერწყმა საოცარ სილამაზეს ქმნის, აღსაქმელადაც მსუბუქია.     ხატს ხელში ნაზად მაწოდებს, რადგან ლაქი ჯერ არ შეშრობია, შარავანდედს ლამაზი ორნამენტები ამშვენებს, ძალიან მეტყველია, ალბათ პატარა გოგოსაც მოეწონება მისი ანგელოზის ხატი, რომლის ავტორი მხატვარ-რესტავრატორი თამარ ჯიხვაშვილია.    პირველად ხატვის ნიჭი ბაღის მასწავლებელმა შეამჩნია, ძალიან უწყობდა ხელს, დასვამდა და ახატიებდა, თამარის დედას კი ეხვეწებოდა ყურადღება მიექციათ ამ ნიჭისთვის.  პროფესიის არჩევის დრო, რომ დადგა, ცოტა დაიბნა, აღმოჩნდა რომ ჯერ ფრანგული ენა აინტერესებდა, მერე სამედიცინო, სტომატალოგიის განხრით, თუმცა საბოლოოდ არჩევანი სამხატვრო აკადემიაზე შეაჩერა.    მანამდე კი ბებიასაგან ისწავლა ქარგვა, თავიდან ცხვირსახოცებზე, ხოლო, მე-7 კლასში იყო, პირველად, წმინდა გიორგის ხატი, რომ დაქარგა და თავისი სკოლის დირექტორს აჩუქა. მოგვიანებით კერვაც შეისწავლა რადგან, ერთი პერიოდი, მოდელი

მიტევების დღე

    მიტევების და პატიების დღეა დღეს.    ჩვენი ეკლესია, მიუხედავად იმისა, რომ გვასწავლის  ყოველი დღე და ყოველი წუთი ერთმანეთის შენდობისათვის და სიყვარულისთვის  უნდა იყოს, ამისთვის ცალკე დღეც  გამოყო.   წირვის შემდეგ მამაომ შენდობის ლოცვები წაიკითხა, ყველას პატიება თხოვა,  ქადაგებისას სახარებიდან მოიყვანა მაგალითები: მეფემ შეუნდო ვალი თავის ქვეშემრდომს, ის  კი გამოვიდა და მისი მოვალე, რომელმაც ვერ შეძლო თანხის დაბრუნება, ციხეში ჩასვაო.     კარგი მაგალითი არ გამოადგა, მერე კი მეფემ ასწავლა ჭკუა იმ კაცს, თუმცა მას ვეღარაფერი უშველიდა რაკი საუკუნო გენიაში ჩავარდა.   ყოველ ნაბიჯზე, რომ სწავლობ ადამიანი კარგია, ახალს რომ აღმოაჩენ სხვაში სიკეთის და კარგის სახით, მერე შენც აიღებ, მიბაძავ და თუ კი ისწავლი მისგან კარგია, მოკლედ ზრდა არ უნდა შეწყვიტო ამ მხრივ. სიკეთეს კი კარგი თვისება აქვს ბევრ სიხარულს გაძლევს ცხოვრებაში, ხოლო ცოდვის ბუნება ასეთია: ის, რაღაც ცუდის  სახით გიბრუნდება ისევ, ამიტომ უნდა ვერიდოთ ცოდვას.  დღეს , შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი გამახსენდა დილიდან და გულში ვიმ

სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.      12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...    სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.   ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.    ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გავცივდი და ყნოსვა დამიქვეითდა, მჯერა ამინდის ათბობ