К основному контенту

კარნეგისეულად

     დაწყება რთულია: საქმის დაწყება, საუბრის დაწყება, ზოგი წინდაწინ ალაგებს აზრებს, საათობით ფიქრობს  იმაზე თუ როგორ დაიწყოს, საუბრით ყველა, რომ დააინტერესოს. სიყვარულის წამოწყებაც რთულია ალბათ, მაგრამ თუ არ დაიწყე ერთხელაც, დარჩები  უ-სიყვარულოდ.

    ზოგჯერ რეალობა ისე მტკივნეულია, ხანდახან სიკეთეს სულ არ აქვს ფასი- თქო მგონია.  თუმცა, ალბათ ვცდები როცა ასე ვფიქრობ, იმ მომენტში  ვერ ვხვდები მეტს,  რადგან სიკეთის მადლი გრძელ გზაზე მიგყვება ადამიანს, უფრო მშვიდიც ხდები, მოთმენა ღირს ზოგიერთ მომენტში, ჰოდა ლიბერთი ბანკის ძალიან ცუდ თანამშრომელს, რომელიც  ყველას, ალბათ პენსიისათვის მისულ დაუძლურებულ და გაურკვეველ მოხუცად აღიქვამს და ერთი სული აქვს თავიდან მოიშოროს რაც შეიძლება მალე, ცუდად მომემსახურა, მეც არ დავაკელი და  წავეწუნკლე.   ( არა და როგორ არ მიყვარს სიწუნკლე ) იქიდან გამოსულმა  კი მივხვდი, რომ დეილ კარნეგის წიგნი ,, როგორ მოვიპოვოთ მეგობრები და როგორ ვიმოქმედოთ ადამიანებზე " კარგა ხანია აღარ გადამიკითხავს და სასწრაფოდ მჭირდება.

    სისულელეა როცა ბუნებით წუწკი ხალხის გამოსწორებას ვგეგმავ, ხომ ვერ აიძულებ მათ შეიცვალონ ხასიათი, ეს ისეთი უშედეგოა პირდაპირი გზით და მაგას ჯობია ურთიერთობები უფრო დაათბო.

   ახლა მარხვის პერიოდია, ჩაფიქრების, საკუთარ თავში ჩაღრმავებისთვის უფრო მეტი დროის გამონახვაა საჭირო. მახსენდება ჩემი მოძღვრის ქადაგებიდან ეს სიტყვები ,

და კიდე მავიწყდებოდა მეთქვა, რომ მიყვარს ამბების ასე დაწყება -თურმე,
ჰოდა თურმე ოთხი სახის ცოდვაა :
ერთი -თავად პიროვნების მიერ ჩადენილი ;
მეორე -როცა აიძულებ სხვას ცოდვა ჩაიდინოს ანუ სხვისი ცოდვაში ჩაგდება;
მესამე -როცა სიკეთის ქმნის საშუალებაა და არ გააკეთებ;
მეოთხე -როცა სხვას უშლი სიკეთის ჩადენას.

Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

ფერები , ხაზები, ხატები

         ახლა წმინდა ევას ხატი დაწერა, პატარა ევასთვის, დაუკვეთეს, ძირითადად სამი ფერი გამოიყენა: ოქროსფერი, წითელი და ლურჯი, რომელთა შერწყმა საოცარ სილამაზეს ქმნის, აღსაქმელადაც მსუბუქია.     ხატს ხელში ნაზად მაწოდებს, რადგან ლაქი ჯერ არ შეშრობია, შარავანდედს ლამაზი ორნამენტები ამშვენებს, ძალიან მეტყველია, ალბათ პატარა გოგოსაც მოეწონება მისი ანგელოზის ხატი, რომლის ავტორი მხატვარ-რესტავრატორი თამარ ჯიხვაშვილია.    პირველად ხატვის ნიჭი ბაღის მასწავლებელმა შეამჩნია, ძალიან უწყობდა ხელს, დასვამდა და ახატიებდა, თამარის დედას კი ეხვეწებოდა ყურადღება მიექციათ ამ ნიჭისთვის.  პროფესიის არჩევის დრო, რომ დადგა, ცოტა დაიბნა, აღმოჩნდა რომ ჯერ ფრანგული ენა აინტერესებდა, მერე სამედიცინო, სტომატალოგიის განხრით, თუმცა საბოლოოდ არჩევანი სამხატვრო აკადემიაზე შეაჩერა.    მანამდე კი ბებიასაგან ისწავლა ქარგვა, თავიდან ცხვირსახოცებზე, ხოლო, მე-7 კლასში იყო, პირველად, წმინდა გიორგის ხატი, რომ დაქარგა და თავისი სკოლის დირექტორს აჩუქა. მოგვიანებით კერვაც შეისწავლა რადგან, ერთი პერიოდი, მოდელი

მიტევების დღე

    მიტევების და პატიების დღეა დღეს.    ჩვენი ეკლესია, მიუხედავად იმისა, რომ გვასწავლის  ყოველი დღე და ყოველი წუთი ერთმანეთის შენდობისათვის და სიყვარულისთვის  უნდა იყოს, ამისთვის ცალკე დღეც  გამოყო.   წირვის შემდეგ მამაომ შენდობის ლოცვები წაიკითხა, ყველას პატიება თხოვა,  ქადაგებისას სახარებიდან მოიყვანა მაგალითები: მეფემ შეუნდო ვალი თავის ქვეშემრდომს, ის  კი გამოვიდა და მისი მოვალე, რომელმაც ვერ შეძლო თანხის დაბრუნება, ციხეში ჩასვაო.     კარგი მაგალითი არ გამოადგა, მერე კი მეფემ ასწავლა ჭკუა იმ კაცს, თუმცა მას ვეღარაფერი უშველიდა რაკი საუკუნო გენიაში ჩავარდა.   ყოველ ნაბიჯზე, რომ სწავლობ ადამიანი კარგია, ახალს რომ აღმოაჩენ სხვაში სიკეთის და კარგის სახით, მერე შენც აიღებ, მიბაძავ და თუ კი ისწავლი მისგან კარგია, მოკლედ ზრდა არ უნდა შეწყვიტო ამ მხრივ. სიკეთეს კი კარგი თვისება აქვს ბევრ სიხარულს გაძლევს ცხოვრებაში, ხოლო ცოდვის ბუნება ასეთია: ის, რაღაც ცუდის  სახით გიბრუნდება ისევ, ამიტომ უნდა ვერიდოთ ცოდვას.  დღეს , შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი გამახსენდა დილიდან და გულში ვიმ

სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.      12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...    სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.   ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.    ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გავცივდი და ყნოსვა დამიქვეითდა, მჯერა ამინდის ათბობ