ირგვლივ ჰაერი ისე სქელდება, ნისლად იქცევა. ნისლში კი ყველა იკარგება და იძირება. ვეღარც გზას ვიკლევ. ვერავინ მპასუხობს, რადგან თავად არ იციან, როგორ იბადება გრძნობა და განცდა, რომელიც იკავებს ფიქრს და აზრს, სულს და სხეულს. წასასვლელს გიკეტავს, გასაქცევს არ გიტოვებს. ამ კითხვაზე ვერავინ მიპასუხა. არ ვიცი დაუნახავთ თუ არა თავისი თავი, იმ, მეორეს თვალებში. ჯობია ამინდზე ვისაუბროთ, ყოველთვის მსუბუქი თემაა. წელს ზამთარი თეთრ ფერს აგვიანებს და ქუჩები გვანან მიტოვებულ და გაძარცულ სამოსებს, მოვლენები კი განვითარებას არ ჩქარობენ და ფიფქებს ელიან. სულ მგონია, რომ ზამთარი ადამინს ბავშვობაში აბრუნებს. ართმევს წლებს და უტოვებს სილაღეს, სრიალს- ყინულის მოედნებზე, გუნდაობას- ხის ტოტებთან, ერთმანეთის მიმართ, ბავშვურად, ხელების ჩაჭიდებას და შეშველებას თოვლიანი გზების ცუდ გადასასვლელებთან და თეთრად განათებულ საღამოებს. საღამოები კი მოირთვნენ ნათურების საზეიმ...