სევდა მაქვს

ბავშვობის ფერი თმებივით, დამცვივდა წლები...
ადრე მოყოლილი ზღაპრებივით, გაქრა იმედები ...
მოწმენდილ ცაზე გაჩნდა ქუფრი.
ღრუბლები შეეჯახა ერთმანეთს და წვიმად გადაიქცა.
მოკლედ, ზღვამ და ცამ გამინაწილა...
და მარტო მიმაგდეს, მაგიდის კუთხესთან, სადაც საფერფლე ნესტოებს წვავს...
ყველას საქმე გაუჩნდა და საქმიანი გახდა გარემო.
ყველას, ჩემს გარდა...
უზომოდ მოსაწყენია, პატარა ქალაქში ცხოვრება, სადაც ყველა - ყველას იცნობს და სადაც, მხოლოდ ნაცნობი გარემოა, ნაცნობი სახეებით და ნაცნობი ჟესტებით.
სიამოვნებით გადავსახლდებოდი , რომელიმე დიდი ქვეყნის, დიდი ქალაქში. წასაღებად გადავარჩევდი, ნივთებსა და მოგონებებს. მეყოლებოდა სამი ან ორი , ახლად შეძენილი მეგობარი, გაბნეული, ქალაქის სხვადასხვა კუთხეში. თავიდან დავიწყებდი ცხოვრებას და ახალ ფეხადგმული ბავშვივით, ვისწავლიდი ურთიერთობებს , რომ აღარავინ მომატყუოს.
მაგრამ...
მოსაწყენია პატარა ქალაქში ცხოვრება...
და თუმცა , ვინ იცის? იქნებ ასეც მოხდეს!