სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.
     12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...

   სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.
  ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.

   ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გავცივდი და ყნოსვა დამიქვეითდა, მჯერა ამინდის ათბობასთან ერთად გამივლის, თუმცა ზოგჯერ, მომენტალურად, მეცემა მძაფრი სუნი. ქუჩაში თუ შენობაში უეცრად  და მერე ვეძებ გონებაში, საიდან მეცნობა ან რატომ მახსოვს, ბოლოს ვხვდები, რომ ეს მახსენებს ადრინდელ საერთო აბანოებს, თავისი სპეციფიკური, ალბათ ქლორის სუნით. ჩვენს ქალაქში რამდენიმე იყო,  მე, ბავშვი, არ ვიცი რატომ წამიყვანეს საერთო აბანოში, მახსოვს როგორ ვაკვირდებოდი, თეთრი კაფელით მოპირკეთებულ, ერთმანეთისაგან ტიხრებით გამოყოფილ საშხაპეებში შიშველ ქალებს, რომლებიც წყლის ჭავლით ცდილობდნენ სხეულის გასუფთავებას. ჩემთვის, ყველაზე მეტად, ეს ასახიერებს კომუნიზმს. საერთო აბანო თავისი ათასგვარი გადამდები დაავადებებით, ბანაობა ყველაზე ინტიმური მომენტია, მაშინ კი ესეც საჯარო იყო.

    სუჩუმე ვარდება, მხოლოდ ბავშვების წამოძახილები, პერიოდულად, მობილურ ტელეფონს ვერ იყოფენ. უცებ ვხვდები, რომ ძალიან კარგია, როცა შეგიძლია ადგე და წახვიდე, უცხო მხარეში,  უცხოდ!