მოგონილი ამბები

   დღეს, 1 ივლისს დასრულდა ფესტივალი სახელწოდებით ,,თეატრალური იმერეთი", რომელიც 18 ივნისს დაიწყო და იმერეთის ყველა რეგიონის თეატრს მოიცავდა. სპექტაკლები ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის დრამატულ თეატრში იმართებოდა. გამოდიოდნენ: ხონის, წყალტუბოს, ვანის, საჩხერის, სამტრედიის, ჭიათურის, ხარაგაულის სახალხო თეატრები, მერე დიდხანს გაყვა მაყურებელს ხონის თეატრის მიერ დადგმულ ,,კაცია ადამიანში" ლამაზისეულის სახე და მის ტონზე დაძახებული ,,ქალბატონო". სპექტაკლები იყო თავისებურად საინტერესო, წარმოდგენილი იყო ძირითადად უფრო მაყურებლისთვის კარგად ნაცნობი დადგმები: ,, კაცია ადამიანი", ,,მე ბებია ილიკო და ილარიონი", ,, ჯერ დაიხოცნენ მერე იქორწინეს" და ა.შ. მათგან ჭიათურის აკ. წერეთლის სახელობის დრამატულ თეატრს უნდა ეჩვენებია ,,რაც გინახავს ვეღარ ნახავ", მაგრამ დაწყების წინ მაყურებელს სიამოვნებით ამცნეს, რომ პრემიერა შედგებოდა და ,, გინდ დაიჯერე გინდ არა" წარმოადგინეს. დასასრულს სცენა ქუთაისის ნიღბების თეატრმა დაიკავა და დავით კლდიაშვილის იმერეთის ,,ცეცხლი დაანთო" სცენაზე. მომავალ წელს კი, როგორც დაგვპირდნენ, მთლიანად დავით კლდიაშვილის შემოქმედებას დაეთმობა ფესტივალი. გამოსვლებში თავად მესხიშვილის თეტრიც იღებდა მონაწილეობას, მე მას სამწუხაროდ არ დავსწრებივარ.
   ხშირად მიფიქრია, ამის შესახებ, რომ ქუთაისი რაღაცნაირი ქალაქია, პატარა და მოწყენლი. თანამედროვე ცხოვრების რიტმს აქ ნაკლებად იგრძნობ. სიახლესაც ვერ იტყობს, თავისი კალაპოტიდან არ გადმოდის თითქოს და მისი ცხოვრების ეს რიტმი საუკუნეებს უძლებს, ნაკლებად იცვლება. ამიტომ ეს რამდენიმე დღე იყო გამორჩეული, განსაკუთრებით ამ ლამაზი ახლად გარემონტებული თეატრის შენობისთვის. საქართველოს მასშტაბით კი არა, ყოფილ საბჭოეთშიც არ არის უფრო ლამაზი თეტრის შენობა. როგორც ვიცი, ის კიდე უფრო დიდი და მაშტაბური უნდა აეგოთ, მაგარამ ,,მოსკოვმა" არ მისცათ ნება. პასუხი კი ასეთი იყო ,, ასეთი თეტრი მოსკოვშიც არ არისო" გარდა ამისა თეტრალური თუ სამწერლო ასპარეზი ბევრმა გამოჩენილმა მოღვაწემ, ხომ სწორედ ქუთაისიდან დაიწყო.
ახლა ჟიურის დროა , გამარჯვებული უნდა დაასახელოს.
   მანამდე კი ამ დღის აღსანიშნავად მეგობრების პატარა ჯგუფმა გასეირნება გადავწყვიტეთ. საუკეთესო ადგილად მწერალთა კავშირის ეზო დასახელდა, ლადო ასათიანის ძეგლთან ჩამოსხდომა. უკეთესს ადგილს ვერც ინატრებ, თეთრ ხიდს გადაივლი, ხეებით დაჩრდილულ ეზოში ჩამოჯდები და ისაუბრებ თეტრზე, ხელოვნებაზე, კულტურაზე, თან ჩვენ, ქართველებს, როგორ გვიყვარს საკუთარ თავზე , ჩვენს კულტურაზე თავმომწონედ, ამაღლებულ ტონში საუბარი, რომლის სახედ თუ ავიღებთ მწერალთა კავშირის ეზოს, ნამდვილად არ გამოგვადგება. მე, ამ ბოლო დროს, არსად მინახავს ასეთი ანტისანიტარია, ამდენი ნაგავი, თითქოს ვისწავლეთ საყოფაცხოვრებო ნარჩენების ურნაში ჩაყრა. აქ კი სხვა შემთხვევაა, ურნა თავისი ნარჩენებითაა ძირს წაგორებული, რაც მიურთმევიათ ყველაფერი იქვე დაუყრიათ. ეტყობა ამიტომ აღარც მწერალთა კავშირის შენობის აივნიდან ერიდებიან პირდაპირ ჩვენს თვალწინ კი არა , უფრო მეტიც, ზედ თავზე გვესვრიან ჩაის ფერი.