К основному контенту
      ზაფხულის ხვატი ჩამოწვა და საოცრად ცხელა. ის დროა მთას მიაშურო კაცმა ან ზღვას. ზაფხული არ მიყვარს,  არა გართობა და დასვენება როგორ არა, მაგარამ ზაფხული მაინც არა!
 ზაფხულში იცლება ჩვენი პატარა ქალაქი  და მიტოც ალბათ უფრო.
   მე კი მინდა, ახლა სადმე დიდ ქალაქში ვიყო, დიდ და უცხო ქალაქში. დავბოდიალობდე  მის ქუჩებში, ხალხით სავსე ქუჩებში, ვიყიდიდი ახალ საყურეებს, რომლებიც გრძელი იქნებოდა და წიგნების მაღაზიებში  საინტერესო წიგენბს ავარჩევდი. არცერთ ქუჩას უნახავს არ დავტობვებდი, საინტერესო იქნებოდა ძველი და ახალი უბნების შერწყმა.
   განსაკუთრებით დავაკვირდებოდე იქაურების ყოველდღიურ ცხოვრებას, მათ ურთიერთობებს ოჯახის წევრებთან და მეგობრებთან. სიამოვნებით დავესწრებოდი მათ ოჯახურ დღესასწაულებს, მათ თავშეყრის ადგილებს. ასეთ რამეებზე იმდენი მსმენია კიდეც , მაგარამ საკუთარი თვალით ნახული და განცდილი სულ სხვაა.
   ჩემი ოცნება მოგზაურობაა ევროპის ქალაქებში (განსაკუთრებით პრაღაში მინდა წასვლა , ახლა კუნდერას ვკითხულობ და მით უფრო დამაინტერესა ჩვენსავით საბჭოეთ გამოვლილი ქვეყნის ნახვა, ისეც ხომ მაინტერესებს და ეს მომენტი საერთოს მიჩენს თითქოს მეტად, თუმცა არც ერთ დიდ ქალაქზე უარს არ ვიტყოდი) და იქაურივით ცხოვრება ცოტ-ცოტა ხნით, რომ ვიგრძნო თითოეული მათგანის რიტმი.
თუმცა ეს ზაფხულის ხვატი, მხოლოდ რაჭის სიგრილეს მპირდება.
მეტს არაფერს...



Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

ფერები , ხაზები, ხატები

         ახლა წმინდა ევას ხატი დაწერა, პატარა ევასთვის, დაუკვეთეს, ძირითადად სამი ფერი გამოიყენა: ოქროსფერი, წითელი და ლურჯი, რომელთა შერწყმა საოცარ სილამაზეს ქმნის, აღსაქმელადაც მსუბუქია.     ხატს ხელში ნაზად მაწოდებს, რადგან ლაქი ჯერ არ შეშრობია, შარავანდედს ლამაზი ორნამენტები ამშვენებს, ძალიან მეტყველია, ალბათ პატარა გოგოსაც მოეწონება მისი ანგელოზის ხატი, რომლის ავტორი მხატვარ-რესტავრატორი თამარ ჯიხვაშვილია.    პირველად ხატვის ნიჭი ბაღის მასწავლებელმა შეამჩნია, ძალიან უწყობდა ხელს, დასვამდა და ახატიებდა, თამარის დედას კი ეხვეწებოდა ყურადღება მიექციათ ამ ნიჭისთვის.  პროფესიის არჩევის დრო, რომ დადგა, ცოტა დაიბნა, აღმოჩნდა რომ ჯერ ფრანგული ენა აინტერესებდა, მერე სამედიცინო, სტომატალოგიის განხრით, თუმცა საბოლოოდ არჩევანი სამხატვრო აკადემიაზე შეაჩერა.    მანამდე კი ბებიასაგან ისწავლა ქარგვა, თავიდან ცხვირსახოცებზე, ხოლო, მე-7 კლასში იყო, პირველად, წმინდა გიორგის ხატი, რომ დაქარგა და თავისი სკოლის დირექტორს ...

სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.      12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...    სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.   ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.    ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გა...

უნდა გაუძლო

ზოგჯერ ძალიან საჭიროა გაუძლო .  გაუძლო რაღაცას...  მაგალითად:  დროის გასვლას, მოწყენას,  შეცდომის გადატანას, ცუდ ხასიათზე ყოფნას- უჟმურობას, მარტოობას, შენთვის არასასურველ გარემოში ყოფნას, რიგში დგომას, მონატრებას, ტკივილს,  უკეთესის მოლოდინს, ( საერთოდ რაიმეს მოლოდინს) ,სიკვდილს... საჭიროა, ასეთ დროს, საკუთარ თავში მოძებნო ძალა , რომ გაუძლო.  ცხოვრება ხომ მაინც გრძელდება, შენ კი გრჩება განცდები, ცუდი ემოციების.   მიყვარს პერიოდი, ამ ნარჩენებს, ბოლოს რომ ახვეტ, ვარდისფერი აქანდაზით და ჭრელ  ურნაში გადაუძახებ, სადაც ზუსტად იცი ხელს არასოდეს ამოურევ, რომ ამოძებნო.