მოგონებები

   დაღლილ სახეზე ხელებს იფარებ და მალავ თვალებს, პირს, გამომეტყველებას, ხასიათს. ჰაერს ემალები, რომელიც გეხება.

      მოგონებებს არა აქვთ გზა, გარდა წარსულისა, მომავალი მათ არ უწერიათ.

 მიიკუჭებიან სადღაც გადაკარგულ სამყაროში და როცა გგონია თავისთვის არიან,  აღარავის ახსოვს მათი არსებობა, მაშინ ამოტივტივდებიან ისევ ზედაპირზე, იწყებენ თავიდან ,, ბორიალს", აგიღერღავენ მოსაყოლს, სათქმელს ისე, რომ ვერ გებულობენ სად თავია და სად ბოლო.

   არ არის კარგი, რომ მათი მოკვლა არ შეგიძლია და გგონია მკვლელი ვერ გახდები. ფიქრის სამყაროდან ვერ დევნი , მდევარი ვერ ხდები, ცხოვრობ მათთან ერთად ამიტომ. ზოგჯერ ფიქრობ, ზედმეტ ხიზნებთან ერთად, ზოგჯერაც კი, ისე შეხმატკბილებული ხარ, სხვანაირად ვერც აეწყობოდი.

     და მაინც გჯერა მათი არსებობის საჭიროების, რომ შემთხვევით არ იყვნენ ისინიც, თუმცა რა დაგიტოვეს ამას ჯერ ვერ ხვდები ან ხვდები და არ უმხელ თავს, თუ ვერ...

 

   იქნებ არ ღირდა გახსენება, ახლა და ამის. ბოლოს ხომ მაინც ყველაფერი ფერკმთალდება მოგონებების ,,ბურუსში". შემთხვევით არა და მაინც ფერმკრთალდება.

    როცა ბრაზდები იმ წუთში გინდება ტკივილი მიაყენო მას, ვინც გიყვარს და ვინც შენთვის ძვირფასია, გაივლის ის ერთი წუთიც და მიხვდები, რომ შეუძლებელია გინდოდეს ტკივილი მიაყენო მას ვინც შენთვის ძვირფასია და ვინც გიყვარს. ( ან საერთოდ გინდებოდეს, ვინმეს მიაყენო ტკივილი, ეს რა საშინელებაა.)