ისევ ამოჩემებებზე მინდა ვთქვა, ავიკვიატებ ხოლმე სიმღერას და რაღაც პერიოდის მანძილზე, მხოლოდ მისი მომსმენა მსიამოვნებს. ვგრძნობ, რომ ძალიან მტვირთავს.
მაგალითად hey you-ს ვუსმენდი და დეპრესიის მაგვარი მომენტებიდან გამოვყავდი. მერე, რაღაც პერიოდი, აღარ მახსოვდა, დავიწყებული მქონდა მისი მოსმენა. შაბათს ნათიასთან ვიყავი, იქ გელამ, მისმა მეუღლემ, მკითხა რას უსმენო? მოულოდნელი შეკითხვა იყო, უცებ, დაუქფიქრებლად pink floyd-ის hey you გამახსენდა და ვუპასუხე: მეთქი ეს, ძალიან მიყვარს -თქო. გაუხარდა pink floyd -ის ორიგინალი CD მაქვსო. გავიდა, მოძებნა, გამოიტანა გამაძლიერებლებით მაღალ ხმაზე მომასმენია, კარგი იყო.
კლასიკად აღიარებული ფილმების დისკები მაქვსო, ფედერიკო ფელინის ,, გზა " მირჩია, პატარა კინოა და მთელი ცხოვრებაა ჩატეულიო. ადრე არც მე მომწონდა რამდენიმეჯერ ვუყურე და მერე მივხვდიო. ცოტა რამ კინოებზეც ვისაუბრეთ. მეთქი, თქვენ ახლა გაქვთ დრო ფილმები ერთად უყუროთ, ცოტა ხანში პატარა აღარ დაგაცლით- თქო.
მგონი გაორმაგებული სიამოვნებაა საყვარელ ადამიანთან ერთად უყურო კარგ ფილმს.
ადრე, ბავშვობაში, მსგავსი რამ მჭირდა No Doubt-ის Don't Speak.-ზე
მქონდა ეგ მომენტი, როცა კარგ წიგნს წავიკითხავდი, ფილმი მომეწონებოდა ან მუსიკა მერე მინდოდა გამეზიარებინა, მარტო ვეღარ ვიტევდი გრძნობებს. თუ ვინმეს, ისეთს ვიპოვიდი, ვისაც ისე აღაფრთოვანებდა, როგორც მე, ძალიან მიხაროდა, ზოგს ვაძალებდი წაეკითხა და მიეღო ის სიამოვნება რის გამოც მე, ასე აღფრთოვანებული ვიყავი და თავს ბედნიერად ვგრძნობდი. ( ასე ბევრი წიგნიც დავკარგე, რადგან მერე აღარ მიბრუნებდნენ) გავიზარდე და ბევრ ბავშვურ თვისებასთან ერთად ესეც დავტოვე, ახლა არავის არაფერს ვაძალებ. გემოვნებაზე დავა უკვე მეზარება, ჩემი გემოვნების თუ არ აღმოჩნდება ადამიანი სულაც არ მსურს მას ვუმტკიცო რა არის კარგი და რა ცუდი. საკუთარი ემოციების მოთოკვა მიწევს, რადგან როცა გისმენენ სულაც არ ნიშნავს, რომ გიგებენ.
გელას არ ვიცნობდი, სულ რამდენიმეჯერ შევხვდით ერთმანეთს, პირველად მათ ქორწილზე. მე ნათიას მეჯვარე ვიყავი, მეორეთ და მესამეთაც მათთან, თუმცა ის გვტოვებდა, რომ ჩვენ თავისუფლად გვესაუბრა. ახლა შემიძლია ვთქვა, რომ თუმრე მუსიკა, როგორ აახლოვებს ადამიანებს.
მუსიკა და ბევრი საუბარი ალბათ. :)
ახლა, კიდე ვწერ და ვუსმენ Deep Purple - Sometimes I Feel Like Screaming
"ძალიან მიხაროდა, ზოგს ვაძალებდი წაეკითხა და მიეღო ის სიამოვნება რის გამოც მე, ასე აღფრთოვანებული ვიყავი და თავს ბედნიერად ვგრძნობდი. ( ასე ბევრი წიგნიც დავკარგე, რადგან მერე აღარ მიბრუნებდნენ) გავიზარდე და ბევრ ბავშვურ თვისებასთან ერთად ესეც დავტოვე, ახლა არავის არაფერს ვაძალებ. " ეს სიტყვები და საერთოდ ეს აბზაცი მგონია მე დავწერე !!! მეც რამდენი რამ არ დამიბრუნეს და როგორ გულწრფელად მინდოდა ჩემი აღტაცება გაეზიარებინათ .... ეჰ, რატომ გვგონია სხვები ჩვენნაირები და ყველაფრის ჩვენნაირად მიმღებები :((( თუმცა ახლა აღარ გვგონია ... :)
ОтветитьУдалитьკარგი ფილმი ურჩევია გელას :) "გზას" რომ ნახავ, "კაბირიას ღამეებიც" მიაყოლე ... მერე წლევანდელ ზაფხულს ამ ფილმებთან დააკავშირებ :)
კაბირიას ბოლო სცენა და ჯულიეტა მაზინას ტალანტი ერთად... კარგი რამეა. ფელინის თუ გაყვები მერე იქნებ ამარკორდიც ნახო თუ უკვე არ გინახავს და იქაც ბოლო სცენა - ქორწილი გაიხსენო. მხატვრული ტილოსავითაა. იქ ეს მუსიკა ჟღერს, უსინათლო აკორდეონისტი ასრულებს:
https://www.youtube.com/watch?v=XeMOzXa4IxA
აუცილებლად ვნახავ , მადლობა თინათინ ასეთი კარგი რჩევებისთვის. კარგი მელოდიაა, ვისიამოვნე :)
УдалитьTogether we stand, divided we fall, we fall.... პინკ ფლოიდისნაირი ჟღერადობის მუსიკა არცერთ სხვას არა აქვს. თუმცა შეიძლება ოდნავ რადიოჰედი ჰგავდეს რამდენიმე კომპოზიციით - ჩემი "ახალგაზრდობის" სიყვარული :-)
ОтветитьУдалитьნამდვილად. ბავშვი ისე დაღლით, ფილმები კი არა... საკუთარი გამოცდილებით ვიცი, ამიტომ ბავშვამდე უნდა ნახოს ადამიანმა ბევრზე ბევრი ფილმი, დატკბეს მუსიკით, წაიკითხოს ბევრი წიგნი და მერე გული აღარაფერზე დასწყდება, მშვიდად დაიძინებს, როცა ამის საშუალებას მისცემენ ჰაჰა
ნამდვილად სოფი, ამ დროთი უნდა ისარგებლონ.
Удалитьერთი დიფ ფარფლი არ მყვარებია არასოდეს და აი ფლოიდებს გუშინწინ ვუსმენდი. ყველაფერს მოვუსმინე მგონი :D
ОтветитьУдалитьჰეჰ, no doubt-ის don't speak-მა ბავშვობა გამახსენა :)))
მიხარია , რომ ჩემს გარდა, კიდე არიან ვისთვისაც no doubt-ის don't speak ბავშვობის გახსენებაა.
Удалить