ნოემბრის ცივი დასაწყისი და კვირა დღის ფიქრები

     

 დღეს კვირაა, დილიდან წვიმს. წირვა ალბათ 9 საათზე დაიწყებოდა, მე ვერ წავედი, საერთოდ არ მიყვარს წირვის გაცდენა. დღეს ასე მომიწია, გუშინ კოსმეტოლოგთან ვიყავი და სახე საკმაოდ ნაჩიჩქნი მაქვს, ძალიან მეტყობა, ბევრი პატარა წითელი წერტილი დამაჩნდა, რის გამოც სახლიდან გასვლაზე თავი შევიკავე. მთელი სახის გაწმენდაში 30 ლარი გამომართვა, ჯერ მაზი წამისვა, მერე ცელოფანი დამაფარა, რასაც რაღაც თეთრი ნიღაბი დაადო, რომელიც ხან გაცხელდებოდა ხანაც გაცივდებოდა, მე კი მხოლოდ თვალები  და ტუჩები მიჩანდა ამის შემდეგ კი ვიწყებთო თქვა და მთელი სახე პატარა კოვზით თუ ხელით გამისუფთავა, რა თქმა უნდა ხელთათმანები ეცვა, საკმაოდ მტკივნეული პროცესი იყო, რომ მოვრჩით შემდეგ ისევ მაზები წამისვა, ბოლოს ფორები დახურა, თეთრი თაბაშირივით სქელი ნიღაბით სიწითლეები დააცხრო, შემდეგ  ტონალურ კრემში არეული მაზით დამიფარა სახე და გამომიშვა.  

   მის მერე, სახლში, ვზივარ და ვკითხულობ. 

     გუშინაც წვიმდა ამინდი მვეთრად გაუარესდა და ოთხშაბათამდე ასე გასტანსო ამბობენ. ჰაერის ტემპერატურაც დაეცა 6, 5, გრადუსამდე.
    როცა ნოემბრის ამინდებზე მიდგება საუბარი, უფროსები სულ იხსენებენ, რომ ბავშვობაში, 7 ნოემბერს, ისეც ყოფილა ,,პარადზე" წინდებით და მოკლე სახელოიანი ზედითაც გასულან და მათი ნაღვლიანი მოგონება ბავშობაზე და წარსულ ,,საბჭოეთის" დროზე  ჩემში უკვე თანაგრძნობას იწვევს. ეს ხომ ხალხია, რომელიც მიაჩვიეს ადვილ ცხოვრებას, აზროვნების გარეშე, შიში შთაუნერგეს რეჟიმის და დამოკიდებული გახადეს ვიღაცაზე, იდეოლოგია კი ისე მძლავრად მუშაობდა, ვინც უარს იტყოდა ხვრეტდნენ, ასახლებდნენ. თუმცა ეს ყველამ იცის, ახლა ზედმეტიცაა ამაზე საუბარი, ახლა კი მეზარება მთავრობაზე, რომ უნდათ იყვნენ დამოკიდებული, ისევ რომ ეძებენ  ვიღაც ერთის სახეს, რომ ისევ შექმნან ცრუ ხატება, რომელიც მოვა და უშველის. 

   აღარ ვუყურებ პოლიტიკურ გადაცემებს, ამ ბოლოს საერთოდ აღარ. აღარც ინფორმაციულ გამოშვებებს ვადევნებ თვალს, მხოლოდ აქა- იქ თუ შევესწრები. მათი რეიტინგისთვის გათვლილი კრინიმანული ქრონიკა ძალიან მძაბავს, უკვე. 

      მეორე დღეა ვკითხულობ ფრანსუაზ საგანის მოთხრობას ,,მზის ნამცვრევი ცივ წყალში" ასე ქვია.  ჟურნალ ,,ლიტერატურული პალიტრის"  2007 წლის მე -9 ნომერში ვიპოვე, თან მიკვირდა ნუთუ არ წამიკითხავს მეთქი და როცა ნახევარზე მივედი მერე მეცნო, არსებობენ წიგნები, რომლებიც არ გამახსოვრდება, ზოგი კი ისეთია სულ  თან დაგყვება. მაგრამ ეს წიგნია, რომელიც მოუხდა ამ შაბათ -კვირას.

ამიტომ, რომ ვიპოვე მე-10 ნომერიც, სადაც გრძელდება მთავარი გმირის ჟილის ამბავი, რომელსაც ისეთი დეპრესია ჭირს, რომ სიცოცხლისაგან ვერაფერ საინტრერესოს და სასიამოვნოს ვეღარ იღებს, რასაც მშვენიერი ნატალის გაცნობის შემდეგ ისევ უბრუნდება, ძალიან გამიხარდა და გამახსენდა ის დრო, ყოველ თვეში რომ ველოდებოდი ამ ჟურნალის გამოსვლას, ვყიდულობდი, ვაგროვებდი და მთელი თვე გემრიელი ლუკმასავით ვინაწილებდი.
   ახლა აღარ ვყიდულობ და 2009 წლის ნომრების შემდეგ აღარ გრძელდება ის ჩემთვის, თუმცა რაც მაქვს მას სათუთად ვუფრთხილდები რადგან თითოელუ მათგანი ჩემი ცხოვრების თითო თვეა და იმ წლებში მაბრუნებს.