ჩიტების დევნა

  სალონიდან მოვდიოდი,  დავინახე ბავშვები დასდევდნენ პატარა ჩიტებს , მინდოდა მეთქვა და გულში გავიფიქრე: ბავშვებო, ნუ დასდევთ ამ ფრთხიალა ჩიტებს, მათ  მაინც ვერ დაიჭერთ!  თუმცა მათ ეს დევნა უხაროდათ.
   გზადაგზა მაღაზიების ფანჯრების ანარეკლში ვხედავდი   ახალ ვარცხნილობას, ოდნავ მოკლე ,, კარეა", უკან აჩეხილი, წინ სწორი.  თმას თუ გადავიწევ, უფრო ლამაზად დარჩება.

   მომწონს და სახლშიც სარკეში,  ჩემს თავს ვუღიმი,  ვფიქრდები, ბოლოს გულიანად როდის ვიცინე ?

   მახსენდება,  იყო ერთი-ორი სისულელე...

   ყავა დამეღვარა და მწვანე ხალიჩა მოირთო ნალექის მირაჟებით, ვათვალიერებ ზოგი ცხენია, ზოგი ყვავილივით გადაშლილი ან გედი, არ ვიცი.

    არასოდეს ვაკეთებ ამას, არასოდეს ვაბრუნებ ყავის ფინჯანს და მის გამხმარ ნალექში მომავლის ჭვრეტას არასოდეს ვცდილობა. ერთი მიზეზის გამო, მარჩიელობაა და ეს ცოდვაა. 

   ადრე, სტუდენტობისას, ერთხელ ვიყავი მარჩიელთან, პატარა გოგო იყო, სკოლის მოსწავლე, დარაბებ დახურულ, ნახევრად ჩაბნელებულ ოთახში იჯდა,  სანთლები უნდა მიგეტანა, სულ მეშინოდა ასეთი რამეების, ახლაც მიკვირს შესვლა როგორ გავბედე, არაფერი უთქვამს, მეც დავიბენი, ვერ გავიგე რა უნდა მეთქვა. ბროლის პატარა სახილეში აწყობდა სანთლებს, მგონი მერე ანთებდა კიდეც, აღარ მახსოვს.  ვკითხე, რა იქნება მომავალში - თქო, ,,ყველაფერი კარგი!" - იყო მისი პასუხი. 

 გარეთ, რომ გამოვედი შემოდგომის თბილი საღამო იყო,  განწყობა მქონდა, ვიღაც, რომ გაგაბითურებს ისეთი. სხვებს რა უთხრა არ ვიცი , ყველა ჩუმად იყო.
   მერე  მოძღვარმა მითხრა, აწი აღარასოდეს წახვიდეო.
  ზოგჯერ  მახსენდება მისი სიტყვები: ,, ყველაფერი კარგი!"
  როცა იმ სახლთან ჩავივლი უნებლიედ ვიხედები, ვცნობ ფანჯრებს და სულ ერთსა იმავეს ვფიქრობ, იმ ბავშვის მშობლებმა ნეტა, რატომ დაუშვეს და მისცეს ასეთი რამის უფლება, საერთოდ რა იყო ის?

  იქ მისვლა, რაღაცით გავს ჩიტის დაჭერის სურვილს, რომელიც ფრთხიალით გაგირბის და შენ ბავშვივით მაინც მისდევ, მისდევ და გჯერა, რომ ერთხელაც ისე დაიჭერ და შენს ჭკუაზე მოიყვან  ან სულაც გალიაში გამოამწყვდევ, რომ მერე  მართო, შენი სურვილით. აქ კი უსათუოდ გავიწყდება, რომ იქნებ ეს დევნაა ყველაფერი და არა მისი დაჭერა.

ფოტოს ავტორი - ნათია აფხაიძე