გასული შაბათ -კვირა

   

   ვეღარაფერს ვწერ, სულ ვჩქარობ, რავიცი სად,  და მიტო.  არავინ არაფერს მეკითხება და მაინც მგონია, რომ პასუხები მზად უნდა მქონდეს , სახლი უფრო ფერადია, ჩემში ვერ შემოაღწია ამ ფერებმა, უფრო დავშორდი დღეებს , დილებს , საღამოებს და მგონია, რომ ერთ დღეს ყველაფერი დაბრუნდება,  დაიწყება ისევ თავიდან , ისევ ჩაირთება ის მუსიკა მე რომ შემიყვარდა  და უაზრო მოგონებების ზღვა უკან დაიხევს.
 მანამდე კი  ...

   დღეს გზაში მამაო შემხვდა, რამდენიმეჯერ დავესწარი მის აღვლენილ ლოცვას, არ ვიცი, როგორ მიცნო, ალბათ სახის გამომეტყველაბაზე მიხვდა, რომ ვაკვირდებოდი და მომესალმა, თავისებურად, ღმერთმა დაგლოცოსო, მეც მივესალმე, მერე ვფიქრობდი, მისი თავმდაბლობა იყო ეს, გაღიმებულმა  გავიარე ის გზა.

   შაბათ -კვირა სოფელში გავატარე, ახლო სოფლები რომ აქვთ და ხშირად, რომ დადიან, ჩემს შემთხვევაში ასე არაა, როცა იქ მივდივართ, ყველაფერი მიგვაქვს და დიდი გეგმის ნაწილი ხდება ეს წასვლა. მერე, ორ სათ ნახევარი გზას ეთმობა,  შაორის ულამაზესი ხედების გავლის შემდეგ ვუხვევთ, ასფალტიანი გზა მთავრდება, მანქანის შესამოწმებლად, როცა ვჩერდებით გადმოვდივარ და სურათებს ვიღებ. მეექვსე სოფელში უნდა ჩავიდეთ, რომ სახლში მივიდეთ.

  

  მანამდე კი მივყვებით და ხანაც ვუტოლდებით მთის წვერებს, ნაძვისა და ფიჭვის ტყეებიდან მობერილ სურნელს ვგრძნობ.  სიმწვანეს რა ძალა აქვს ასეთი, სასაწაულს  რომ ახდენს , მამშვიდებს და მადუნებს. ჰაერი, რომელიც ჟანგბადით სავსეა, ძილს მგვრის. 

    წამოსვლის წინ ეკლესიაში წავედით, ხვნეშით ავირბინე აღმართი, რომ კარები პირველს მე გამეღო და ცარიელ სამლოცველოში აღმოვჩენილიყავი, პატარაა, ბაზილიკური სტილის, სამრეკლოს გარეშე, ამიტომ ზარი იქვე ხეებს შორის დაკიდეს, ჯოვანიმ მორიდებით ჩამოწია თოკი, ყრუდ გაისმა ზარის ხმა, ადრე აქ გოგოები ამოვდიოდით, ძველ ქვებზე ჩამოვჯდებოდით და საათობით ვლაპარაკობდით.   იმ დღეებში დაბრუნება მენატრება, რომელიც ასე შორს დარჩა უკვე. ახლა იმ ადგილას იტალიელი იჯდა, მოკუზული და ეს მაღალი კაცი ისე პატარა ჩანდა.

     ჩვენს იტალიელ სტუმარს სულაც არ აკვირვებს აქაურობა , პირიქით არც მოწონს, მეტი კომფორტი უნდა და ვერ გებულობს, რატომ არ ალაგებენ გზებს, ტყეებს, რადგან თვითონ იტალიაში ტყე აქვს საიდანაც შეშას ჭრის, სოკოს აგროვებს და უყვარს ეს საქმიანობა. მე სულაც არ მაღელვებს მისი ასეთი დამოკიდებულება, ამბობს რომ თბილისი მოეწონა, ჩვენი ურთიერთობებიც მოწონს, საერთო ჯამში, კარგი ადამიანი ჩანს,  წუხს სოფელში შუქი რომ ითიშება ასე ხშირად, ელექტრიკოსია, უნდა ხალხს დაეხმაროს და დადის, აკვირდება მავთულებს, ბოლოს ასკვნის- ამდენ ხეებში დახლართული აუცილებლად პრობლემებს შექმნისო, სამაგიეროდ ბაჩო სიცილით კვდება -ეს სულ ასეა იყოვო,  სოფელი ახლა ივსება, ზაფხულში დამსვენებლები ნელ -ნელა მატულობს, ამიტომ მე ვიცი, შუქი ასე ითამაშებს, როცა ეკლესიაში ავალ მომენატრება ის დღეები, ერთად რომ ვიყავით თანატოლები , ჩვენს ტყეებს არავინ დაალაგებს, თუმცა სოკოზე ისეც ვივილით და სულ არ მაინტერესებს რა წესები აქვთ იტალიაში.