ფერები , ხაზები, ხატები

    ფოტოგრაფი ჩემგან ვერ დადგება , ეს ზუსტად ვიცი,  მე მაგის ხედვა არ მაქვს . 

ფოტოების გადაღებით მიღებული  სიამოვნება კი რაც არის, ეს ვიგრძენი .  

სოფელში, სახლის უკან, დიდ ბაღში გავედი და კადრების გადაღებით ვეღარ ,,გავძეხი", რაღაც მუღამში შევედი ისე, რომ გამოსვლა აღარ მინდოდა. რაც უფრო ბევრ და ლამაზ ფერებს ვუყურებდი ფოტოაპარატის ეკრანზე, მით უფრო მსიამოვნებდა გადაღება, მითრევდა ეს პროცესი. 

  ამ დროს კი უფრო ღრმავდები შენს თავში, ეს მარტოობაც გსიამოვნებს, არ გჭირდება ვინმე, აი მარტოობის გამართლებაც ვიპოვე. მოკლედ კარგად ყოფნას ნიშნავს, შემიყვარდა ეს საქმე, თუმცა შედეგზე საუბარი ზედმეტია, არაფერი არ  გამოვა აქედან, მაგრამ მართალი რომ ვთქვა სულაც არ მაინტერესებს ეს, აქ მთავარია ფოტოების გადაღებით მიღებული სიამოვნებაა.

   მივხდი, რომ ფოტოგრაფებს ეყვარებათ  ფიქრი, საკუთარ თავში  ჩაღრმავება და ძებნაა , გამუდმებული ძებნა- კადრის საინტერესო კუთხით წარმოჩენისა...

  მარტოობას ამით ვერ ავსებ, უბრალოდ იმ მომენტში აღარ გახსოვს, რომ მარტო ხარ და მოწყენილი.

 მინდა დავარღვიო ჩემი მარტოობა, დავამარცხო, თითქოს, ეს ისე ადვილიაა, მეტი რა გვევალება ადამიანებს, გარდა იმისა რომ ერთმანეთი გვიყვარდეს, ერთმანეთს სიხარული მივანიჭოთ.

 არ გამომდის, ვერ ავაწყვე. 

მოლოდინი კი ნელ-ნელა ქრება ...

რაღაცა ხდება, რაღაც მთავრდება.გარემო იცვლება. შენი დრო მიდის, ძალიან პატარა დრო, როცა ცხოვრება უნდა მოასწრო, ერთი ცხოვრება ყველას მოუსწრია, ღიმილიანი და კეთილი ცხოვრებაა საქმე თორე...

ცხოვრება მიდის, ღელავს და ჩქარობს...
წუთები რჩება გონებაში და ფოტო- კადრებად ...