ცხოვრების ლამაზი დრო

22 თებერვალი, პარასკევი

    რასაც  ამიდის პროგნოზში აცხადებდნენ, მისგან განსხვავებით, დილა წვიმიანი არ ყოფილა, არც მერე უწვიმია, მთელი დღე ღრუბელი იყო და ცოტათი ციოდა. თეთრი ხიდის  გადავლის წინ,  განსაკუთრებით მოვემზადე, ქურთუკის ელვა ბოლომდე ავიწიე და თავი თბილ ბეწვში ჩავრგე, ჩემს წინ ჩახუტებული გოგო და ბიჭი მიდიოდა. ჩემდა უნებურად გავიგონე, გოგო ეკითხებოდა ბიჭს: ,,გეხვეწები მითხარი, ამ ადგილას, ასეთი სითბო რატომ არისო?" ხიდის შუა ნაწილში ვიყავით უკვე, რიონს გადავყურებდი ხიდზე,  რომ გადავდიოდი. რაღაცნაირად მღვრიე და მოუსვენარი იყო. ქვები აქა იქ ჩანდა, მხოლოდ.

   მის ორივე მხარეს კაფეა.  რამდენჯერ მომდომებია ჩამოჯდომა ამ კაფეებში, არაფერზე ფიქრი, უბრალოდ მდინარისა და თეთრი ქვების ცქერა. თუმცა, ერთი ის, რომ დრო არ მაქვს. ამ დროს სამსახურიდან ვარ გამოსული სხვადასხვა საქმეზე და სწაფი დაბრუნებაც მნიშვნელოვანია. გარდა ამისა, მიფიქრია იმაზეც, რომ მარტო  კი არ მინდა აქ ჩამოჯდომა, მეგობართან, საყვარელ ადამინთან ერთად-თქო.
   მოკლედ, რაღაც არ ეწყობა, რაღაც არ გამოდის, არა და მიფიქრია, სულ იმას მოვუსმენდი -თქო, მე კი ჩუმად გასუსული ვიჯდებოდი, უხმოდ და უფიქრად. ხან გავუღიმებდი, დავეთანხმებოდი ან არას ვეტყოდი, ხან სულაც აღარ მოვუსმენდი, ფიქრი გამექცეოდა მის თვალებზე ან მის თითებზე, მაგრამ ჩემთვის ლამაზი წუთები იქნებოდა, ცხოვრების ლამაზი დრო -სიყვარულის დროა.

    

     თეთრი ხიდი  ამ ქალაქის გულია. ყველაზე ლამაზი ადგილი მგონია მე. 

  სტუმარი რომ ჩამომივიდეს ვინმე, მასაც ქალაქის დათვალიერებას ამ ადგილიდან დავაწყებინებდი. სავიზიტო ბარათივითაა.
  გაზაფხულზე და ზაფხულზე ბევრი ტურისტი დასეირნობს და სამახსოვრო  ფოტოებიც მიაქვთ  ამ ადგილიდან . ცოტა ხნის წინ მეც გადავუღე მათ პოზირებას სურათები. ისეთი გახარებული და ბედნიერი მოხუცები იყვნენ, რომ ვუყურებდი დაბერების აღარ მეშინოდა.

     

   დღეს 23 თებერვალია, შაბათი

  ადრე კომუნისტები მას მამაკაცთა დღეს უწოდებდნენ  და მახსოვს სკოლაში, ამ დღეს, გოგონები ვყიდულობდით ბიჭებს საჩუქრებს, ისინი კი სამაგიეროდ 8 მარტს არ ივიწყებდნენ ამ ყურადღებას და ერთხელაც ყველა გოგოს მერხზე თოჯინა დახვედრია  საჩუქრად. მე იმ დღეს სიცხე მქონდა და მხოლოდ გადმოცემით ვიცი ეს ამბავი, ალბათ ჩემთვისაც იყო და მომცეს კიდეც, ეს კი აღარ მახსოვს. 

   მოკლედ, იმ დროში, წითელ არმიელთა დღედ ჰქონდათ დაწესებული ეს დღე და  კომუნიზმის დაშლის შემდეგ, მამკაცთა დღეც  გაუქმდა საქართველოში.