წელიწადის ყველა დროს თავისი, გასაოცარი სილამაზე გააჩნია, თუმცა მე ზამთარი უფრო მიყვარს ვიდრე ზაფხული, სიცივე ძალიანაც არ მაშინებს, ცხელი ყავა და ბევრი ღიმილი უდრის ბედნიერებას. მგონი არც ღირს იფიქრო, რომ ამაზე მეტია ბედნიერება, ახლა შორსაა და ერთ დღეს მოგაკითხავს, ასეთ ლოდინში წლები ისე გავიდა ბოლო-ბოლო მივხვდი, რომ ასე არა ყოფილა.
ახალი წლის განწყობა ნოემბერში ნელა -ნელა და
დეკემბერში სრულიად მიპყრობს, ყველაფერს რომ მხიარული იერი ეძლევა, ეს მიყვარს და დიდი და სერიოზული ადამიანები, დიდი და სერიოზული მონდომებით, რომ არჩევენ პატარა სათამაშოებს, საყვარელ თოვლის ბაბუებს, დაფიფქულ ნაძვის ხეებს, საახალწლო სუფრის მოსართავებს ეს მაღიმებს.
მე კი ვცხოვრობ ქალაქში, სადაც არ არის დიდი არჩევანი, სადაც ყოველ წელს ერთსა და იმავე ნათურებით რთავენს ქუჩებს, უკვე მერამდენე წელია ძველ ნაძვის ხეს დგამენ, რომელიც მე საოცრად არ მომწონს არც საახალწლო ფილმის ნახვა შეგიძლია კინოში, დიდი ეკრანზე , კინოდარბაზის არ არსებობის გამო, არც ქალაქის კულტურული ცხოვრება გამოირჩევა საახალწლოდ დატვირთული პროგრამით.
მეც მაქვს ჩემი პატარა გეგმები , ამ პერიოდში ძირითადად მარხვაზე ვარ რაც ჩემს საახალწლო მენიუზე აისახება, ამიტომ სოკოს ასეთ პიცებს მოვამზადებ.
ახალწელთან კი ბევრი სურვილი მაქვს , რომელსაც დავწერ და ნაძვის ხის ქვემოთ დავაწყობ , მომავალ წელს წავიკითხავ და იქნებ ერთი მაინც იყოს ასრულებული.
მანამდე კი გავამხელ ერთ- ერთს: მინდა ჩემი ქალაქის პატარა ქუჩები, სულ მალე განათდეს და გაბრჭყვიალდეს თანამედროვედ და მოდურად მოირთოს, ადამიანებს აღარ უნდოდეთ აქედან წასვლა, რადგან შეეძლოთ აქვე იპოვნონ სამსახური, სიყვარული, ბედნიერება, რომლის საძებნელად, ასე შორს უწევთ წასვლა. მხოლოდ სამოგზაუროდ და სასწავლებლად მიდიოდნენ შემდეგ კი, განათლებული ახალგაზრდები გვიბრუნდებოდნენ.
Комментарии
Отправить комментарий