პატარ პატარა ამბები

    ცუდად ყოფნა

  ცრემლი უცბად რომ გადგება თვალზე, მოღუშული ხარ. ცუდად ყოფნა მძულს, მაგრამ ამეკვიატა, არ მინდა შევეჩვიო, ამიტომ ვეომები ჩემს თავს მის გასანადგურებლად და ვიხსენებ, ჩემს ცხოვრებაში მომხდარს, მხოლოდ კარგ მომენტებს, რის გამოც კარგად მიგრძვნია თავი და კიდე ისეთებს მომავალში, რომ უკეთ ვიგრძნობ თავს, აქ ცოტა ,,ვეჭედები", არ ვიცი ხვალ რა იქნება, რა მოხდება, მე მაინც ოპტიმისტი ვარ და ვიმედოვნებ, რომ ხვალ უკეთესი დღე გამითენდება, ხო, სწორედ ხვალიდან, დაიწყება კარგი ამბები...

    ახლა საოცრად მჭირდება დადებითი ემოციები, ამიტომ ერთი წამალი მაქვს, ვეტანები მხოლოდ კარგს, ვიხსენებ მხოლოდ ბედნიერად, რომ ვიგრძენი თავი იმ მომენტებს, თუმცა, მხოლოდ მოგონებები, ვერ აღმოჩნდა ძლიერი წამალი.

     შენახული ემოციები

    დრო გადის სისწრაფით, ყველა თავისი გზით მიყავს. მე არ დამრია ხელი თავისით, მხოლოდ მივდევ.

 
  ბევრი რამ მაინც იცვლება, რაც დროს მიაქვს, აღარ აბრუნებს. ახლა მინდა ეს ემოციები შევინახო, რომ მერე მაინც მოვიგონო და არ გავაქრო.
- რად მინდა ? არ ვიცი რატომ ვინახავ.

    მაინც შევინახავ, ძველ სკივრში შენახულ ბებიას ნაქონი ძველი საბნებივით ხანდახან მზეზე, რომ გაანიავებენ, მერე ისე ამოვამზეურებ ხოლმე, რომ  უკეთ ყოფნა უფრო დავაფასო.

    მზე ჩადის, მოსაღამოვდა. 

    დილასავით ლამაზი არ არის, თუმცა მე    ვუმხელ მზის ჩასვლას, თუ   როგორ ველოდები. რა სიტყვებს მეტყვის პირველად, რომ ჩემში ჩასახლდეს, რომ მერე ფიქრად ამედევნოს, სადღაც შორს ხან ახლოს იაროს, მზესავით გამათბოს.  არ დამწვას და გაზაფხუს დაემგვანოს.