К основному контенту

პატარ პატარა ამბები

    ცუდად ყოფნა

  ცრემლი უცბად რომ გადგება თვალზე, მოღუშული ხარ. ცუდად ყოფნა მძულს, მაგრამ ამეკვიატა, არ მინდა შევეჩვიო, ამიტომ ვეომები ჩემს თავს მის გასანადგურებლად და ვიხსენებ, ჩემს ცხოვრებაში მომხდარს, მხოლოდ კარგ მომენტებს, რის გამოც კარგად მიგრძვნია თავი და კიდე ისეთებს მომავალში, რომ უკეთ ვიგრძნობ თავს, აქ ცოტა ,,ვეჭედები", არ ვიცი ხვალ რა იქნება, რა მოხდება, მე მაინც ოპტიმისტი ვარ და ვიმედოვნებ, რომ ხვალ უკეთესი დღე გამითენდება, ხო, სწორედ ხვალიდან, დაიწყება კარგი ამბები...

    ახლა საოცრად მჭირდება დადებითი ემოციები, ამიტომ ერთი წამალი მაქვს, ვეტანები მხოლოდ კარგს, ვიხსენებ მხოლოდ ბედნიერად, რომ ვიგრძენი თავი იმ მომენტებს, თუმცა, მხოლოდ მოგონებები, ვერ აღმოჩნდა ძლიერი წამალი.

     შენახული ემოციები

    დრო გადის სისწრაფით, ყველა თავისი გზით მიყავს. მე არ დამრია ხელი თავისით, მხოლოდ მივდევ.
 
  ბევრი რამ მაინც იცვლება, რაც დროს მიაქვს, აღარ აბრუნებს. ახლა მინდა ეს ემოციები შევინახო, რომ მერე მაინც მოვიგონო და არ გავაქრო.
- რად მინდა ? არ ვიცი რატომ ვინახავ.

    მაინც შევინახავ, ძველ სკივრში შენახულ ბებიას ნაქონი ძველი საბნებივით ხანდახან მზეზე, რომ გაანიავებენ, მერე ისე ამოვამზეურებ ხოლმე, რომ  უკეთ ყოფნა უფრო დავაფასო.

    მზე ჩადის, მოსაღამოვდა. 

    დილასავით ლამაზი არ არის, თუმცა მე    ვუმხელ მზის ჩასვლას, თუ   როგორ ველოდები. რა სიტყვებს მეტყვის პირველად, რომ ჩემში ჩასახლდეს, რომ მერე ფიქრად ამედევნოს, სადღაც შორს ხან ახლოს იაროს, მზესავით გამათბოს.  არ დამწვას და გაზაფხუს დაემგვანოს.  




Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

ფერები , ხაზები, ხატები

         ახლა წმინდა ევას ხატი დაწერა, პატარა ევასთვის, დაუკვეთეს, ძირითადად სამი ფერი გამოიყენა: ოქროსფერი, წითელი და ლურჯი, რომელთა შერწყმა საოცარ სილამაზეს ქმნის, აღსაქმელადაც მსუბუქია.     ხატს ხელში ნაზად მაწოდებს, რადგან ლაქი ჯერ არ შეშრობია, შარავანდედს ლამაზი ორნამენტები ამშვენებს, ძალიან მეტყველია, ალბათ პატარა გოგოსაც მოეწონება მისი ანგელოზის ხატი, რომლის ავტორი მხატვარ-რესტავრატორი თამარ ჯიხვაშვილია.    პირველად ხატვის ნიჭი ბაღის მასწავლებელმა შეამჩნია, ძალიან უწყობდა ხელს, დასვამდა და ახატიებდა, თამარის დედას კი ეხვეწებოდა ყურადღება მიექციათ ამ ნიჭისთვის.  პროფესიის არჩევის დრო, რომ დადგა, ცოტა დაიბნა, აღმოჩნდა რომ ჯერ ფრანგული ენა აინტერესებდა, მერე სამედიცინო, სტომატალოგიის განხრით, თუმცა საბოლოოდ არჩევანი სამხატვრო აკადემიაზე შეაჩერა.    მანამდე კი ბებიასაგან ისწავლა ქარგვა, თავიდან ცხვირსახოცებზე, ხოლო, მე-7 კლასში იყო, პირველად, წმინდა გიორგის ხატი, რომ დაქარგა და თავისი სკოლის დირექტორს აჩუქა. მოგვიანებით კერვაც შეისწავლა რადგან, ერთი პერიოდი, მოდელი

მიტევების დღე

    მიტევების და პატიების დღეა დღეს.    ჩვენი ეკლესია, მიუხედავად იმისა, რომ გვასწავლის  ყოველი დღე და ყოველი წუთი ერთმანეთის შენდობისათვის და სიყვარულისთვის  უნდა იყოს, ამისთვის ცალკე დღეც  გამოყო.   წირვის შემდეგ მამაომ შენდობის ლოცვები წაიკითხა, ყველას პატიება თხოვა,  ქადაგებისას სახარებიდან მოიყვანა მაგალითები: მეფემ შეუნდო ვალი თავის ქვეშემრდომს, ის  კი გამოვიდა და მისი მოვალე, რომელმაც ვერ შეძლო თანხის დაბრუნება, ციხეში ჩასვაო.     კარგი მაგალითი არ გამოადგა, მერე კი მეფემ ასწავლა ჭკუა იმ კაცს, თუმცა მას ვეღარაფერი უშველიდა რაკი საუკუნო გენიაში ჩავარდა.   ყოველ ნაბიჯზე, რომ სწავლობ ადამიანი კარგია, ახალს რომ აღმოაჩენ სხვაში სიკეთის და კარგის სახით, მერე შენც აიღებ, მიბაძავ და თუ კი ისწავლი მისგან კარგია, მოკლედ ზრდა არ უნდა შეწყვიტო ამ მხრივ. სიკეთეს კი კარგი თვისება აქვს ბევრ სიხარულს გაძლევს ცხოვრებაში, ხოლო ცოდვის ბუნება ასეთია: ის, რაღაც ცუდის  სახით გიბრუნდება ისევ, ამიტომ უნდა ვერიდოთ ცოდვას.  დღეს , შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი გამახსენდა დილიდან და გულში ვიმ

სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.      12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...    სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.   ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.    ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გავცივდი და ყნოსვა დამიქვეითდა, მჯერა ამინდის ათბობ