К основному контенту

მკითხველი

       დღეს, სამარშუტო ტაქსიდან დავინახე,  ვიღაც მიდიოდა, ხელში გადაშლილი წიგნით  და კითხულობდა. მე, ჩემდა უნებურად, ნათია გამახსენდა, ვიფიქრე ეს მისი  კადრია- თქო.  კარგა ხანია მსგავს ფოტოებს აგროვებს და სერიას ქმნის,  სადაც  ქუჩაში, გზაში, სკვერში, ბაღში, შეიძლება ითქვას,  ყველგან, ყველა ადგილას წამკითხველი ხალხის  სურათებს იღებს.

    ნათია რამდენჯერ ვახსენე და მასზე რამდენი ვწერე  ბლოგზე!  მიზეზი ?   ერთი ის, რომ ჩემი მეგობარია და  ძალიან ნიჭიერი ადამიანია. ხშირად ვიყენებ მის ფოტოებს http://n-a.artphoto.pro/   ნაწერებში. ჩემი ეს, ბლოგ- ხეტიალიც, მისი დამსახურებაა, რომელთა პირველი წამკითხველ- შემფასებელიც ისაა.

     მისი ფოტო- საიტები სხვადასხვა სერიებიდან შედგება. ყველა საოცრად საინტერესოა, ბევრის მთქმელია. მოცემულ მომენტს ძალიან ნათლად ხატავს და მისი ფოტოებიც მე ხატვა უფრო მგონია, მისი თვალით აღქმა და ზუსტი გადმოცემა, გარემოსი, სინამდვილის, რომელშიც გვიწევს ცხოვრება, რომელთაც ყოველ დღე ვხედავთ, ვხვდებით თუმცა ასე საინტერესოდ ვერ აღვიქვამთ.

    მაგალითად სერიაში ,On A Bus " მგზავრების საინტერესო სახეებია წარმოდგენილი.  ასე მგონია წლები რომ გავა, ეს ფოტოები, ზუსტად გადმოსცემენ დღევანდელ ეკონომიკურ, სოციალურ, კულტურულ მდგომარეობას, დათვალიერებისას მრჩება შთაბეჭდილება, რომ ეს ხალხი ამ ქალაქიდან სადღაც მიემგზავრება და სევდა აქვთ სახეზე, რომელიც გულის წყვეტაცაა და გამგზავრების სინანულიც, ღიმილის ნაკლებობაა აშკარად. 








    რაც შეეხება სერიას ,,On Reading"  თავიდან  სურდა, მხოლოდ ისინი გადაეღო ვინც ქუჩაში წიგნის კითხვით იქნებოდა გართული , თუმცა, როგორც აღმოჩნდა, ჩვენს პატარა ქალაქში  ასეთის პოვნა რთული ყოფილა, ამიტომ ბოლოს მთავარი იყო, მხოლოდ მკითხველი ყოფილიყო  და კიდევ ეს სერია შავ- თეთრი კადრებისგან შედგება.  














Комментарии

  1. მადლობა ირო!.. რა სასიამოვნოა შენთან ჩემი ნახვა :)) ძალიან გამახარე! :*

    ОтветитьУдалить
    Ответы
    1. მადლობა ნათი შენ, ასეთი საინტერესო ადამიანი, რომ ხარ. :*

      Удалить

Отправить комментарий

Популярные сообщения из этого блога

ფერები , ხაზები, ხატები

         ახლა წმინდა ევას ხატი დაწერა, პატარა ევასთვის, დაუკვეთეს, ძირითადად სამი ფერი გამოიყენა: ოქროსფერი, წითელი და ლურჯი, რომელთა შერწყმა საოცარ სილამაზეს ქმნის, აღსაქმელადაც მსუბუქია.     ხატს ხელში ნაზად მაწოდებს, რადგან ლაქი ჯერ არ შეშრობია, შარავანდედს ლამაზი ორნამენტები ამშვენებს, ძალიან მეტყველია, ალბათ პატარა გოგოსაც მოეწონება მისი ანგელოზის ხატი, რომლის ავტორი მხატვარ-რესტავრატორი თამარ ჯიხვაშვილია.    პირველად ხატვის ნიჭი ბაღის მასწავლებელმა შეამჩნია, ძალიან უწყობდა ხელს, დასვამდა და ახატიებდა, თამარის დედას კი ეხვეწებოდა ყურადღება მიექციათ ამ ნიჭისთვის.  პროფესიის არჩევის დრო, რომ დადგა, ცოტა დაიბნა, აღმოჩნდა რომ ჯერ ფრანგული ენა აინტერესებდა, მერე სამედიცინო, სტომატალოგიის განხრით, თუმცა საბოლოოდ არჩევანი სამხატვრო აკადემიაზე შეაჩერა.    მანამდე კი ბებიასაგან ისწავლა ქარგვა, თავიდან ცხვირსახოცებზე, ხოლო, მე-7 კლასში იყო, პირველად, წმინდა გიორგის ხატი, რომ დაქარგა და თავისი სკოლის დირექტორს აჩუქა. მოგვიანებით კერვაც შეისწავლა რადგან, ერთი პერიოდი, მოდელი

მიტევების დღე

    მიტევების და პატიების დღეა დღეს.    ჩვენი ეკლესია, მიუხედავად იმისა, რომ გვასწავლის  ყოველი დღე და ყოველი წუთი ერთმანეთის შენდობისათვის და სიყვარულისთვის  უნდა იყოს, ამისთვის ცალკე დღეც  გამოყო.   წირვის შემდეგ მამაომ შენდობის ლოცვები წაიკითხა, ყველას პატიება თხოვა,  ქადაგებისას სახარებიდან მოიყვანა მაგალითები: მეფემ შეუნდო ვალი თავის ქვეშემრდომს, ის  კი გამოვიდა და მისი მოვალე, რომელმაც ვერ შეძლო თანხის დაბრუნება, ციხეში ჩასვაო.     კარგი მაგალითი არ გამოადგა, მერე კი მეფემ ასწავლა ჭკუა იმ კაცს, თუმცა მას ვეღარაფერი უშველიდა რაკი საუკუნო გენიაში ჩავარდა.   ყოველ ნაბიჯზე, რომ სწავლობ ადამიანი კარგია, ახალს რომ აღმოაჩენ სხვაში სიკეთის და კარგის სახით, მერე შენც აიღებ, მიბაძავ და თუ კი ისწავლი მისგან კარგია, მოკლედ ზრდა არ უნდა შეწყვიტო ამ მხრივ. სიკეთეს კი კარგი თვისება აქვს ბევრ სიხარულს გაძლევს ცხოვრებაში, ხოლო ცოდვის ბუნება ასეთია: ის, რაღაც ცუდის  სახით გიბრუნდება ისევ, ამიტომ უნდა ვერიდოთ ცოდვას.  დღეს , შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი გამახსენდა დილიდან და გულში ვიმ

სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.      12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...    სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.   ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.    ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გავცივდი და ყნოსვა დამიქვეითდა, მჯერა ამინდის ათბობ