შემოდგომას თავისი ხასიათი აქვს, გაზაფხულს თავისი. ვის რა მოწონს, ეს სხვა თემაა, თუმცა, არ ვიცი, რატომ მინდება წელიწადის დროებზე ვწერო. ზამთრის თეთრი საბურველიდან, რომ გამოვძვრებით, მერე მაშინებს ეს პერიოდი. ბუნება მიყვარს, ხეები, ყვავილები, მინდორი. მენატრება ზღვა, წარმოვიდგენ ახლა როგორ შრიალებს და რა ლამაზი ფერი აქვს, მისი დაცლილი სანაპირო კი მშვიდი და სანატრელია.
ახლა, ისე ვარ, ყველაფერი მაშინებს, როგორ მინდა, ამ ჩემს შიშებს, მოვერიო.
რაღაცნაირად მოკლე კვირის დღეები და გრძელი შაბათ- კვირები დამიდგა, გაივლის ეს დღეებიც, ეს პერიოდიც...
მაგრამ ვიცი, რომ სულში ვერ შევცვლი ვეღარაფეს.
ისევ გავუზიარებ მეგობრებს ყვავილების სურათებს.
ისევ ამეტირება გრძნობით ამოთქმულ ლექსებზე, ძებნას დავუწყებ სტროფებს, სადაც საკუთარ თავს ამოვიკითხავ და მეგონება, რომ ჩემზე დაწერეს.
 |
| ფოტოს ავტორი -ნათია აფხაიძე |
ისევ ისე ძალიან მეტკინება, როცა ზურს შემაქცევენ, მე კი იმ წამშივე ვიგრძნობ სიცარიელეს ჩემშიც, ქუჩებშიც, სახლებშიც, სადაც კი შევაბიჯებ.
ისევ ჩავიკეტები ჩემს თავში და შევხედავ როგორი ფერ დაკარგული ხდება გარემო, მივნელდები. ასე მგონია, ვერც ვერავინ შემამჩენვს, არც ჩემი ფიქრის ამოცნობას ეცდება ვინმე, რაც არ უნდა თვალებში მიყუროს. მე კი ისევ ადვილად შემიყვარდება, შიშით კი ისევ მეშინია, რომ ვერ შემიყვარონ, ამ გაზაფხულზეც.
ნამდვილი პოეტი ხარ. <3
ОтветитьУдалитьთინი :) :*
Удалитьრატომ ვარ აქ პირველად, გული დამწყდა :) ან რატომაა 2016-ში სულ 4 პოსტი, ამაზეც გული დამწყდა. ძალიან ვისიამოვნე და ზოგან ისეთი ნაცნობი რამეები გიწერია <3
ОтветитьУдалитьმადლობა :) იქნებ გავაქტიურდე კიდეც :)
Удалить