ოქროცურვილა დღე

   დადგა ოქროსფერი შემოდგომა.

   ინტერნეტ სივრცე ისეა აჭრელებული შემოდგომის ფერებით, მეც მომინდა რაღაც დამეწერა ამ ფერად, თბილ დროზე.
  სამი წლის წინ, ოქტრომბის თვეში სოფელში  წავედით. ისეთი პერიოდი მქონდა, დეპრესიას ვერ ( არ) დავარქმევ და ცოტა მოწყენილი ვიყავი, იქაურმა გასაოცარმა ბუნებამ კი გამომიყვანა ამ უჟმურისაგან, ალბათ უბრალოდ დასვენებამ და ამ ჯადოსნური სილამაზის დანახვამ მომარჩინა. მამაჩემი ნამდვილ სოფლელს დაემგვანა და ტყეში წავედით სოკოს მოსაკრეფად, მერე ფეხი დაგვიცდა, დავეცით და ერთად ვიცინეთ, ყველაფერი ძალიან ლამაზი იყო და მეხსიერებას სამუდამოდ შემორჩა ის დღეები.

   სოკო იქ არ გაგვიკეთებია, აქეთ წამოვიღეთ. გზაში შაორზე გავჩერდით და სურათები გდავიღეთ.  ეს ტბა, ხომ ყოველთვის ლამაზია, მაგრამ შემოდგომაზე საოცარი იყო, მის თავზე ტყეში მწვანე, ყვითელ, წითელ ფერებს დუღილი ჰქონდათ დაწყებული და მაჭარივით  გედებოდა მათი სილამაზე სულზე, წყალიც სხვანაირად მშვიდი ჩანდა. რაჭა ყველა დროში უნდა ნახო და შემოდეგზე განსაკუთრებით. (რაჭველები ამ სიტვას არ იყენებენ , მაგარამ მე მიყვარს ეს სიტყვა.)

.

    ნოდარ ტაბიძე, მხოლოდ სამ თვეში ერთხელ, ჩამოდიოდა ქუთაისის უნივერსიტეტში დედაქალაქიდან  და პუბლიცისტურ ჟანრებს გვაცნობდა. ის, ჩვენი უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის კათედრის გამგედ ითვლებოდა. ძალიან საინტერესო ლექციებს გვიტარებდა. ჩვენ,  კარგი სტუდენტები მის ლექციებს, რომლებიც ასე, ათასში ერთხელ იმართებოდა არ ვაცდენდით ან კი როგორ გავაცდენდით, როცა ძალიან გვსიამოვნებდა მისი მოსმენა, მის თხრობას სხვა სამყაროში გადავყავდით, ეს არ გავდა ჩვეულებრივ მოსაწყენ სასწავლო გაკვეთილს, ცოცხალი საუბარი, დიალოგი და სასიამოვნო ერთი საათი ან საათ ნახევარი გვერგებოდა. გარდა ამისა, ხომ გვინდოდა დაგვენახა მსგავსება მასსა და ბიძამის, გალაკტიონს შორის. 
  მერე ყვებოდნენ: უკითხია სტუდენტებისთვის რომელი პოეტი გიყვართო, გალკტიონიო უპასუხიათ. მას კი უთქვამს ვიღაც სტუდენტისთვის, გალაკტიონი რომ გიყვარდეს  გიჟი უნდა იყოვო. 

ერთხელ ლექსი წაგვიკითხა და მერე გვთხოვა გამოიცანით ლექსის ავტორიო სიყვარულზე რა კარგად დაწერილი ლექსიაო. თუ არ იცით ეს ლექსი, მაინც უნდა იცნოთ ვისი შეიძლება იყოსო.  

,,.თქვი, არჯაკელო ხვიარა,
ქსანზე ვინ ჩამოიარა?
- რა ვი , ღრუბელებზე ვფიქრობდი
და არა გამიგია რა...
- მეც... სხვათა შორის ვიკითხე,
სალაპარაკოდ კი არა."

ლექსი ანა კალანდაძეს ეკუთვნის.

    შემოდგომის დუღილი იყო მაშინაც. ალბათ სტუდენთა სიმრავლე ეამა კიდეც, ის ხომ სპეციალურად იყო ჩამოსული სხვა ქალაქიდან, ჩვენთვის, ლექციის ჩასატარებლად. მაგრამ შემოდგომის თბილი და უნაზესი ამინდი ამსხვრევდა ფანჯრებს, კედლებს, აუდიტორიის რძისფერ საღებავს ყვითელი ფოთლების ჩრდილი არხევდა და ჩვენამდე აღწევდა, შიგ სულში შემოდიოდა. ,,შემოდგომის ამ ოქროცურვილა დღეს სტუდენტი, რომ ლექციაზე დაგიჯდება, იმ სტუდენტიდან ჟურნალისტი არ დადგება." -თქვა ოსტატმა. ახლა რომ ვფიქრობ, ეს ექიმის საბოლოო დიაგნოზივით ჟღერს, მან კი ისე თქვა, თითქოს საკუთარ თავზე არც უნდა მიგვეღო. სინამდვილეში კი ეს მისი წინასწარმეტყველებაც იყო.

  .