К основному контенту

card – ბუმი

      წითელ და თეთრ ფერში გაწყობილი უჯრებიანი სუფრა გადავაფარე სამზარეულოს მაგიდაზე. ოთახი გამოაცოცხლა, მსიამოვნებს მისი ცქერა. ზედ კი ბანკიდან მოტანილი ბარათები გავშალე.  ბანკები გიჟდებიან მათ გაცემაზე, ერთს მოითხოვ და იქვე რამდენიმე მოყვება საჩუქრად. ვითომ ძალიან გულუხვები იყვნენ. ასე თავიანთ შექმნილ პროდუქტებს ასაღებენ. არ მინდა მათი ,,მსხვერპლი" გავხდე, ამიტომ ჯერ ბოლომდე მინდა გავერკვე მათ ფუნქციებში და მერე გავააქტიურო  ან საერთოდ არ გამოვიყენო.
    არა, ბარათების შემოტევაა ნამდვილად, ორი საფულე მაქვს ერთში ყოველდღიური ხურდა მიდევს, მეორე კი მთლიანად ბარათებს ეთმობა. ნაირ– ნაირი სახეობისაა:  აფთიაქის ზღარბი ბარათი, ზედ ვაშლებს ვაგროვებ, რამდენიმეჯერმე გამომადგა  ასე დაგროვილი ქულები, მაგალითად ჩემი ძმის საჩუქრისათვის ბარათის ქულებით გადავიხადე და Cliven-ის ფირმის შხაპის ქაფი ავიღე, თვითონაც კმაყოფილი დარჩა და მეც.
     უნიკარდი, რომელიც  უფრო უნივერსალური ხასიათისაა და სხვადასხვა ობიექტს ითვალისწინებს. ძირითად ბარათად შავი ავიღე, დამხმარედ თეთრი ფერის ბარათები ოჯახის წევრებში დავარიგე. მეც ძალაუნებურად უპირატესობას ვანიჭებ იმ სავაჭრო ობიექტებს, სადაც მისი გატარება შეუძლიათ.   ვისარგებლე კიდეც,  უსადენო ზარი ავიღე და ახლა უფრო ადვილად გვაგონებენ სახლში სტუმრები, ხოლო ამ ახალი წლის დადგომისას საკუთარ თავს, მისი მეშვეობით, საახალწლო საჩუქარი გავუკეთე და ორჰან ფამუქის ,,სტამბოლი " გამოვიწერე რამდენადაც სწორად მახსოვს, სულ რაღაც 163 ქულად.

    საბანკო ბარათებს კი უფრო დაკვირვებით ვეკიდები. ის რათქმაუნდა არ მჯერა, როგორც ამას მათი აღებისას გვეუბნებიან ღიმილიანი და კეთილგანწყობილი ბანკის თანამშრომლები, რომ სულ რაღაც უმცირესი თანხა გვიჯდება მისი გამოყენება. ასე შემომთავაზეს ,,სმარტივი" ბარათი, რომლის ფუნქციებში ჯერ კარგად ვერ გავერკვიე.

   პატარა მაღაზიებმაც დაიწყეს თავიანთი ბარათების გაცემა და ამით მყიდველის მოზიდვა. იმას კი მივხვდი, რომ მარკეტინგის თვალსაზრისით ასეთი სვლა გამართლებულია ცალკეული კომპანიებისთვის.მყოდვილს ძალიან იზიდავენ და იჩვევენ. პრინციპში არც ჩვენთვისაა ცუდი. დაგროვილი ქულები ბოლოს, პატარა სიხარულს, მაინც გვანიჭებს.

Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

ფერები , ხაზები, ხატები

         ახლა წმინდა ევას ხატი დაწერა, პატარა ევასთვის, დაუკვეთეს, ძირითადად სამი ფერი გამოიყენა: ოქროსფერი, წითელი და ლურჯი, რომელთა შერწყმა საოცარ სილამაზეს ქმნის, აღსაქმელადაც მსუბუქია.     ხატს ხელში ნაზად მაწოდებს, რადგან ლაქი ჯერ არ შეშრობია, შარავანდედს ლამაზი ორნამენტები ამშვენებს, ძალიან მეტყველია, ალბათ პატარა გოგოსაც მოეწონება მისი ანგელოზის ხატი, რომლის ავტორი მხატვარ-რესტავრატორი თამარ ჯიხვაშვილია.    პირველად ხატვის ნიჭი ბაღის მასწავლებელმა შეამჩნია, ძალიან უწყობდა ხელს, დასვამდა და ახატიებდა, თამარის დედას კი ეხვეწებოდა ყურადღება მიექციათ ამ ნიჭისთვის.  პროფესიის არჩევის დრო, რომ დადგა, ცოტა დაიბნა, აღმოჩნდა რომ ჯერ ფრანგული ენა აინტერესებდა, მერე სამედიცინო, სტომატალოგიის განხრით, თუმცა საბოლოოდ არჩევანი სამხატვრო აკადემიაზე შეაჩერა.    მანამდე კი ბებიასაგან ისწავლა ქარგვა, თავიდან ცხვირსახოცებზე, ხოლო, მე-7 კლასში იყო, პირველად, წმინდა გიორგის ხატი, რომ დაქარგა და თავისი სკოლის დირექტორს აჩუქა. მოგვიანებით კერვაც შეისწავლა რადგან, ერთი პერიოდი, მოდელი

მიტევების დღე

    მიტევების და პატიების დღეა დღეს.    ჩვენი ეკლესია, მიუხედავად იმისა, რომ გვასწავლის  ყოველი დღე და ყოველი წუთი ერთმანეთის შენდობისათვის და სიყვარულისთვის  უნდა იყოს, ამისთვის ცალკე დღეც  გამოყო.   წირვის შემდეგ მამაომ შენდობის ლოცვები წაიკითხა, ყველას პატიება თხოვა,  ქადაგებისას სახარებიდან მოიყვანა მაგალითები: მეფემ შეუნდო ვალი თავის ქვეშემრდომს, ის  კი გამოვიდა და მისი მოვალე, რომელმაც ვერ შეძლო თანხის დაბრუნება, ციხეში ჩასვაო.     კარგი მაგალითი არ გამოადგა, მერე კი მეფემ ასწავლა ჭკუა იმ კაცს, თუმცა მას ვეღარაფერი უშველიდა რაკი საუკუნო გენიაში ჩავარდა.   ყოველ ნაბიჯზე, რომ სწავლობ ადამიანი კარგია, ახალს რომ აღმოაჩენ სხვაში სიკეთის და კარგის სახით, მერე შენც აიღებ, მიბაძავ და თუ კი ისწავლი მისგან კარგია, მოკლედ ზრდა არ უნდა შეწყვიტო ამ მხრივ. სიკეთეს კი კარგი თვისება აქვს ბევრ სიხარულს გაძლევს ცხოვრებაში, ხოლო ცოდვის ბუნება ასეთია: ის, რაღაც ცუდის  სახით გიბრუნდება ისევ, ამიტომ უნდა ვერიდოთ ცოდვას.  დღეს , შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი გამახსენდა დილიდან და გულში ვიმ

სუნი

   ოთახში ვზივართ, სადაც ორი წელია აღარ ვმჯდარვართ, ძველი წლები მახსენდება, მაშინ ყველაფერი, კიდე უფრო სხვანაირად იყო, ეს ოთახი ბევრ ხალხს იტევდა. ოჯახის წევრებს თუ ახლო მეზობლებს, საღამოს ტელევიზორთან ჩამომსხდარებს, თუმცა, მერე, ასაკოვნები ამ ქვეყნიდან წავიდნენ, ახალგაზრდები კი ქვეყნიდან. სახლი ცარიელი დარჩა, ახლა აღარავინ ცხოვრობს.      12 წელია რაც წასული ვარო, ამბობს, ვუფიქრდები როგორ გაიპარა დრო ისე, რომ ვერ შევიგრძენი, არაფერში ჩანს, ჩემთვის, ეს დრო...    სამაგიეროდ, დაბრუნებულებს სულ მოუთქმელად ვაყოლებთ იქაურ ამბებს, როგორ ცხოვრობენ მასპინძლები თუ ჩასულები ქვეყნებში, რომლებიც, ჩვენგან, რკინის ფარდით იყო გამოყოფილი.   ადრე, მოყოლილ ამბებს, აქაურობას ვადარებდი, ჩვენს ყოველდღიურობას თუ წეს- ჩვეულებებს, ახლა აღარ, არ მაინტერესებს. ჩვენი ინდივიდუალიზმის დაკარგვა არ მინდა.    ოთახები დაალაგა, ახალი ფარდები დაკიდა, ჩამოტანილები, ახლა სისუფთავის სუნი დგასო, მეუბნება. მე ვერ ვგრძნობა. შემოდგომიდან მოყოლებული სუნი არ მიგრძვნია, გავცივდი და ყნოსვა დამიქვეითდა, მჯერა ამინდის ათბობ