ბოლო ბლოგის შემდეგ ორჯერ დავიწყე წერა და ორივეჯერ პირველი აბზაცის შემდეგ ვეღარ გავაგრძელე.
ხან ხასიათზე ვერ ვიყავი, ხანაც ხელი შემიშალეს.
ერთი ასე იწყებოდა:
პოლიტიკაზე საუბარმა იკლო. ახალი მთავრობის პოლიტიკურ სვლებს, რათქამაუნდა ახლაც ყოველ წუთში გადმოსცემენ საინფორმაციო გამოშვებები, თუმცა მათი განხილვა ისე აქტიური აღარაა, როგორც პირველ ეტაპზე იყო, როცა ხელისუფლებას ჯერ კიდე ახალი და ,,ნორჩი" ერქვა. აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ ჯერ კიდე არ ჩანს ტელევიზიებში ანალიტიკური გადაცემები, რაც გასულმა ხელისუფლებამ აღმოფხვრა ძირიანად. აქტუალურ საზოგადოებრივ და პოლიტიკურ საკითხებზე კარგი ანალიზისა და მოვლენების შეჯერებით მიღებული რეზიუმის, გამოთქმული ჭკვიანური აზრების მოსმენა მიყვარს.
მოკლედ მინდოდა დამეწერა მიმდინარე პოლიტიკური მოვლენების განხილვის ბუმმა ცოტათი მოიკლო-თქო, რომ ვერ ვიტან როცა ასე ვართ მიჯაჭვულები ამ საკითხების განხილვაზე და უმრავლესობა რომ ჩართულია ისე, რომ პოლიტიკოსებს ლამის აღარც დააცალონ მათი განხილვა.
მეორე კი ასე იწყება:
დღეს გამახსენდა ბავშვობაში, რომ გამომკეტავდნენ სახლში ავადმყოფობის გამო.
გარეთ ბავშვები თამაშობდნენ და ანცობით იკლებდნენ იქაურობას. მე კი სიცხიანი ან ანგინიანი ფნჯრიდან ვუცქერდი, მათ ვერ ვუერთდებოდი და გული მწყდებოდა მათი მხიარულების მოზიარე, რომ ვერ ვხვდებოდი. მინდოდა ჩემთან მოსულიყვნენ ან ჩემი ძმა მაინც არ გაეშვათ, ასეთ დროს, გარეთ. საღამოს 8 -ზე კი მეზობელი მარო შემოვიდოდა დიდი შპრიციტ და ძალიან მსხვილი ნევსით ჩვენთან.
ახლაც იგივე მომენტი მაქვს. სახე შემიშუპა ალერგიამ, სხვა მხრივ კარგად ვგრძნობ თავს, მაგრამ ვიზუალურად ეს ძალიან არასასიამოვნო მომენტია. დილით აფთიაქში, რომ შევიარე ფარმაცევტები ისე დაჟინებით მაკვირდებოდნენ, ძლიერი ალერგია გაქვსო და ნევსს მირჩევდნენ, მე მაინც ჯიუტად ვიცოდი რაც მჭირდებოდა და ნევსზე უარი ვთქვი. ამის გამო ისე პროდუქტიული ვეღარ შევიქენი, იძულებული ვიყავი სამსახურიდან სახლში წამოვსულიყავი უფრო ადრე, სამუშაო საათების დასრულებამდე. იქ კი ჩვეულებრივ, მაგრამ უჩემოდ, რომ გაგრძელდა ყველაფერი, ვიგრძენი, რომ ისევ ისე დამწყდა გული, როგორც ეს ბავშვობაში ხდებოდა.
ბავშვობის ბევრი მომენტი, ფერი, გემო, განცდა სულ დაგვყვება ცხოვრებაში, ზოგჯერ კი ასე მეორდება.
ხან ხასიათზე ვერ ვიყავი, ხანაც ხელი შემიშალეს.
ერთი ასე იწყებოდა:
პოლიტიკაზე საუბარმა იკლო. ახალი მთავრობის პოლიტიკურ სვლებს, რათქამაუნდა ახლაც ყოველ წუთში გადმოსცემენ საინფორმაციო გამოშვებები, თუმცა მათი განხილვა ისე აქტიური აღარაა, როგორც პირველ ეტაპზე იყო, როცა ხელისუფლებას ჯერ კიდე ახალი და ,,ნორჩი" ერქვა. აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ ჯერ კიდე არ ჩანს ტელევიზიებში ანალიტიკური გადაცემები, რაც გასულმა ხელისუფლებამ აღმოფხვრა ძირიანად. აქტუალურ საზოგადოებრივ და პოლიტიკურ საკითხებზე კარგი ანალიზისა და მოვლენების შეჯერებით მიღებული რეზიუმის, გამოთქმული ჭკვიანური აზრების მოსმენა მიყვარს.
მოკლედ მინდოდა დამეწერა მიმდინარე პოლიტიკური მოვლენების განხილვის ბუმმა ცოტათი მოიკლო-თქო, რომ ვერ ვიტან როცა ასე ვართ მიჯაჭვულები ამ საკითხების განხილვაზე და უმრავლესობა რომ ჩართულია ისე, რომ პოლიტიკოსებს ლამის აღარც დააცალონ მათი განხილვა.
მეორე კი ასე იწყება:
დღეს გამახსენდა ბავშვობაში, რომ გამომკეტავდნენ სახლში ავადმყოფობის გამო.
გარეთ ბავშვები თამაშობდნენ და ანცობით იკლებდნენ იქაურობას. მე კი სიცხიანი ან ანგინიანი ფნჯრიდან ვუცქერდი, მათ ვერ ვუერთდებოდი და გული მწყდებოდა მათი მხიარულების მოზიარე, რომ ვერ ვხვდებოდი. მინდოდა ჩემთან მოსულიყვნენ ან ჩემი ძმა მაინც არ გაეშვათ, ასეთ დროს, გარეთ. საღამოს 8 -ზე კი მეზობელი მარო შემოვიდოდა დიდი შპრიციტ და ძალიან მსხვილი ნევსით ჩვენთან.
ახლაც იგივე მომენტი მაქვს. სახე შემიშუპა ალერგიამ, სხვა მხრივ კარგად ვგრძნობ თავს, მაგრამ ვიზუალურად ეს ძალიან არასასიამოვნო მომენტია. დილით აფთიაქში, რომ შევიარე ფარმაცევტები ისე დაჟინებით მაკვირდებოდნენ, ძლიერი ალერგია გაქვსო და ნევსს მირჩევდნენ, მე მაინც ჯიუტად ვიცოდი რაც მჭირდებოდა და ნევსზე უარი ვთქვი. ამის გამო ისე პროდუქტიული ვეღარ შევიქენი, იძულებული ვიყავი სამსახურიდან სახლში წამოვსულიყავი უფრო ადრე, სამუშაო საათების დასრულებამდე. იქ კი ჩვეულებრივ, მაგრამ უჩემოდ, რომ გაგრძელდა ყველაფერი, ვიგრძენი, რომ ისევ ისე დამწყდა გული, როგორც ეს ბავშვობაში ხდებოდა.
ბავშვობის ბევრი მომენტი, ფერი, გემო, განცდა სულ დაგვყვება ცხოვრებაში, ზოგჯერ კი ასე მეორდება.
Комментарии
Отправить комментарий