1 ნოემბერია, ხუთშაბათი, ღრუბლაინი დილაა, მაგარამ არ წვიმს, ძალიანაც არ ცივა. ნოემბერი, თავის მხრივ, იტყობს ზამთრის მოახლოებას. თუმცა დღეს ეს ნაკლებად გამოდის მას, რადგან 21 გრადუსს აცხადებენ საინფორმაციოები.
დილით ხატიამ მოგვიყვა თავისი უცნაური სიზმარი. პატარა გოგოსთან ერთად ლიფტში გაჩხერილა, ლიფტს ცალი კედელი არ ქონია, მერე ბავშვი ვიღაცისთვის აუწოდებია და გადაურჩენია. ბოლოს თვითონაც გამოსულა. მე კი ინტერნეტში ვიღაცის ,,დილას" ვკითხულობ, როგორ ამზადებდა ბლინებს თავისი სამი შვილისთვის, რა დროს გადიოდა მეუღლე სახლიდან, შემდეგ შვილები და ბოლოს თვითონ. ერთ-ერთი დაჟინებით ეკითხებოდა თუ რატომ უწერს მასწავლებელი მასზე მეტ ქულას ისეთ ბავშვს, რომელიც უკეთ არ სწავლობს ვიდრე ის, ამით მასწავლებელი ხაზს უსვამს, რომ ის სხვებისაგან განსხვავებულია და საცოდავად მიიჩნევს? ჯანსაღი აზროვნება მესიამოვნა, მეც გავთბი, უცებ მათ სახლში აღმოვჩნდი, ბლინებზეც დავეწვიე. მივხვდი, რომ ძალიან მინდა თბილი ოჯახი, სამი შვილით, ჟრიამული და სიცოხლის მძაფრი შეგრძნება. ოჯახში სწორი დამოკიდებულება ერთმანეთის მიმართ. ხატიას სიზმარი მალე გაცხადდა, ნინოს დავურეკეთ და ორსულობის შეწყვეტა გადავწყიტეთო გვითხრა, აღარ ტიროდა, უფრო მშვიდი ჩანდა. საღამოს, სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ გავედით გოგოები სანახავად. საავადმყოფოს C კორპუსში შევედით. სისუფთავე და კარგი რემონტი იყო. ახალი გადმოსულები არიან ამ შენობაში. მისი პალატიდან მოჩანდა განათებული ახალი პარლამენტის შენობა, მთავრობის და იუსტიციის სახლი, ახალი უბანი გაჩნდა ჩვენს ქალაქში, თანაც სამთავრობო. დროებითია მგონი, რადგან ისევ უკან უნდათ დააბრუნონ პარლამენტი. ცა კი სერი და გაბერილი იყო ნისლივით ადგა თავზე ამ შენობებს. ცილებზე იყო ყველაფერი დამოკიდებული, პატარას სიცოცხლე კი მის ბრძოლის უნარიანობაზე. ექიმს უთქვამს: რომ ვიყოთ იაპონიაში ან გერმანიაში 100 %-იან გარანტიას მოგცემდით, რადგან იქ ბაშვებს დედის მუცლის გარემოს უქმნიან და ასე აჯამთელებენო.აქ ,კი ...
ადრე მთებში ( იქნებ ვინმე ახლაც არის ასე არ ვიცი ) ქალი რომ მოილოგინებდა, მერე 40 დღე ცალკე ყავდათ ისე, რომ არავინ ეხმარებოდა და თუ შეძლებდა გადარჩენას ახალშობილი, ბრძოლის უნარი თუ აღმოაჩნდებოდა ჩათვლიდნენ, რომ იყო სიცოცხლის ღირსი.
საღამოს გაწვიმდა.
დღეს 2 ნოემბერია, პარასკევი უფრო მშვიდი დღეა, კვირის ბოლოა და უფრო მიყვარს, რადგან ხვალ, შაბათს შევძლებ დასვენებას. მთელი კვირით დაღლილი, დატვირთული გონებასაც მოვადუნებ და ფიზიკურადაც დავისვენებ. ბანკში მიწევს რიგში დგომა, ბანკომატმა თანხა ჩამიყლაპა, კარტებს რომ ყლაპავდა ვიცოდი, მაგარამ თანხასაც თუ მიირთმევდა ეს აღარ ვიცოდი. განაცხადი შევავსე და დღის ბოლომდე დაგიბრუნდებაო მითხრეს, sms შეტყობინებაც გავააქტიურე, მაგარამ კონსულტანტმა ისეთი სახით მითხრა ზუსტად არ ვიციო მივხვდი, რომ არ უნდა დავლოდებოდი. ამიდია ძალიან კარგი, მზემ ისე გამოანათა გუშინდელი წვიმა სულ ააშრო. ნინომ თვითონ მოგვწერა გოგო დაიბადაო, ცოტა პრობლემები აქვს, მაგარამ კარგად იქნება. უფრო ძლიერია ვიდრე ექიმებს ეგონათ.
ყოველ შაბათ - კვირას თავისი გეგმა აქვს, ხვალაც შესაბამისად და ზეგაც. იმედია ყველაფრის განხორციელებას შევძლებ.
დილით ხატიამ მოგვიყვა თავისი უცნაური სიზმარი. პატარა გოგოსთან ერთად ლიფტში გაჩხერილა, ლიფტს ცალი კედელი არ ქონია, მერე ბავშვი ვიღაცისთვის აუწოდებია და გადაურჩენია. ბოლოს თვითონაც გამოსულა. მე კი ინტერნეტში ვიღაცის ,,დილას" ვკითხულობ, როგორ ამზადებდა ბლინებს თავისი სამი შვილისთვის, რა დროს გადიოდა მეუღლე სახლიდან, შემდეგ შვილები და ბოლოს თვითონ. ერთ-ერთი დაჟინებით ეკითხებოდა თუ რატომ უწერს მასწავლებელი მასზე მეტ ქულას ისეთ ბავშვს, რომელიც უკეთ არ სწავლობს ვიდრე ის, ამით მასწავლებელი ხაზს უსვამს, რომ ის სხვებისაგან განსხვავებულია და საცოდავად მიიჩნევს? ჯანსაღი აზროვნება მესიამოვნა, მეც გავთბი, უცებ მათ სახლში აღმოვჩნდი, ბლინებზეც დავეწვიე. მივხვდი, რომ ძალიან მინდა თბილი ოჯახი, სამი შვილით, ჟრიამული და სიცოხლის მძაფრი შეგრძნება. ოჯახში სწორი დამოკიდებულება ერთმანეთის მიმართ. ხატიას სიზმარი მალე გაცხადდა, ნინოს დავურეკეთ და ორსულობის შეწყვეტა გადავწყიტეთო გვითხრა, აღარ ტიროდა, უფრო მშვიდი ჩანდა. საღამოს, სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ გავედით გოგოები სანახავად. საავადმყოფოს C კორპუსში შევედით. სისუფთავე და კარგი რემონტი იყო. ახალი გადმოსულები არიან ამ შენობაში. მისი პალატიდან მოჩანდა განათებული ახალი პარლამენტის შენობა, მთავრობის და იუსტიციის სახლი, ახალი უბანი გაჩნდა ჩვენს ქალაქში, თანაც სამთავრობო. დროებითია მგონი, რადგან ისევ უკან უნდათ დააბრუნონ პარლამენტი. ცა კი სერი და გაბერილი იყო ნისლივით ადგა თავზე ამ შენობებს. ცილებზე იყო ყველაფერი დამოკიდებული, პატარას სიცოცხლე კი მის ბრძოლის უნარიანობაზე. ექიმს უთქვამს: რომ ვიყოთ იაპონიაში ან გერმანიაში 100 %-იან გარანტიას მოგცემდით, რადგან იქ ბაშვებს დედის მუცლის გარემოს უქმნიან და ასე აჯამთელებენო.აქ ,კი ...
ადრე მთებში ( იქნებ ვინმე ახლაც არის ასე არ ვიცი ) ქალი რომ მოილოგინებდა, მერე 40 დღე ცალკე ყავდათ ისე, რომ არავინ ეხმარებოდა და თუ შეძლებდა გადარჩენას ახალშობილი, ბრძოლის უნარი თუ აღმოაჩნდებოდა ჩათვლიდნენ, რომ იყო სიცოცხლის ღირსი.
საღამოს გაწვიმდა.
დღეს 2 ნოემბერია, პარასკევი უფრო მშვიდი დღეა, კვირის ბოლოა და უფრო მიყვარს, რადგან ხვალ, შაბათს შევძლებ დასვენებას. მთელი კვირით დაღლილი, დატვირთული გონებასაც მოვადუნებ და ფიზიკურადაც დავისვენებ. ბანკში მიწევს რიგში დგომა, ბანკომატმა თანხა ჩამიყლაპა, კარტებს რომ ყლაპავდა ვიცოდი, მაგარამ თანხასაც თუ მიირთმევდა ეს აღარ ვიცოდი. განაცხადი შევავსე და დღის ბოლომდე დაგიბრუნდებაო მითხრეს, sms შეტყობინებაც გავააქტიურე, მაგარამ კონსულტანტმა ისეთი სახით მითხრა ზუსტად არ ვიციო მივხვდი, რომ არ უნდა დავლოდებოდი. ამიდია ძალიან კარგი, მზემ ისე გამოანათა გუშინდელი წვიმა სულ ააშრო. ნინომ თვითონ მოგვწერა გოგო დაიბადაო, ცოტა პრობლემები აქვს, მაგარამ კარგად იქნება. უფრო ძლიერია ვიდრე ექიმებს ეგონათ.
ყოველ შაბათ - კვირას თავისი გეგმა აქვს, ხვალაც შესაბამისად და ზეგაც. იმედია ყველაფრის განხორციელებას შევძლებ.
Комментарии
Отправить комментарий