მას სევდის ფერი ჰქონდა თვალები. დღე იყო მშვიდი.
მქონდა სურვილი, ჩემი ოცნებების მისთვის გამხელის და იქვე მივხდი, რომ შეიძლებოდა დამეკარგა ისინი, მათი დაკარგვა კი არ მინდოდა.
ახლა ვზივარ და ველი ახალ დროებას, რომელიც ალბათ ოცნებების დროს მიისაკუთრებს და რეალობისკენ გადამიყვანს.
 |
| ფოტოს ავტორი ნათია აფხაიძე |
ლირიული გადახვევა იყო ეს. ბავშვობიდან მიყვარს ლექსების კითხვა და ლირიული გადახვევები. კლასელმა ამაზე დამცინა და მე ვერ მივხდი რას ხედავდა მასში დასაცინს, პოეზიის ხუთი წუთი შევარქვათო სხვებს უთხრა. თავად არ უყვარდა ლექსები, მაგარამ ალბათ ვერც იმას ხვდებოდა, რომ სხვის, ამ შემთხვევაში კლასელის აზრისთვის, რომელსაც მეგობრად თვლიდა, პატივი ეცა. სამაგიეროდ უაზროდ, სიცილით კვდებოდა და მოყვანილ აზრებს საერთოდ არ უკვირდებოდა.
ეს ახლა ნაკლებად მაღელვებს, თუმცა დღემდე მახსოვს, ჯერაც არ დამვიწყებია.
ნიკო ლორთქიფანიძის ეს სიტყვები მახსენდება: ,,რანაირია ადამიანი, ფიქრობდა ალკიბეადესი, ცუდს თითქოს გაურბის, აძაგებს, ცდილობს მოსპოს ცუდი ხსოვნით კი ცუდი უფრო ახსოვს ვიდრე კარგი." ძალიან მომწონს, ბავშვობაში ბევრს ვკითხოლობდი ნ. ლორთქიფანიძის მინიატურებს, ბევრი მათგანი ზეპირადაც კი ვიცოდი. მომწონდა ისეთი საკითხავი ლიტერატურა, რაც მერე ასე გაფიქრებდა. ან ეს: ,,ადამიანი კი იმდენივე ღირს, რაც მთელი კაცობიობა.ადამიანის არც გაცვლა შეიძლება, არც დაფასება, არც გამრავლება, არც გამოკლება. იგი უფასოა. იგი ერთია, მუდამ ერთი. ადამიანი მუდამ ადამიანია - არც მეტი და არც ნაკლები."
მოზარდობის ასაკში ეს ძალიან სასარგებლოცაა, როცა აკვირდები ადამიანებს, ურთიერთობებს და ახალ აღმოჩენებს აკეთებ, ადამიანები ბევრ რამეს ვსწავლობთ ერთმანეთისგან, განსაკუთრებით კი მეგობრებისგან, ნამცხვრის გამოცხობას, ვგებულობთ რომელი სარეცხი საშუალება ჯობია ჭურჭლის გასარეცხად ან რომელ ფოტოზე უფრო ლამაზად გამოვიყურებით, თუ სუბიექტური არ არის იმ მომენტში მეგობარი და სიყვარული არ გადაძალავს გვეტყვის სიმართლეს ან რომელი ფერი გვიხდება უფრო მეტად და ასე შემდეგ. ჩამოთვლა საკმოდ შორს წაგვიყვანს. მათ შორის ურთიერთობებსაც ვსწავლობთ ერთმანეთისაგან და გვინდა თუ არა მაინც ისე ხდება, რომ ისე ვექცევით მერე ერთმანეთს, როგორც სხვები გვექცევიან.
Комментарии
Отправить комментарий